Korkularım, sen, ben ve alışılagelmiş bir yığın yokluğuna...

Kalbimde doðrulamamýþ bir kölenin ayak izleri secde ediyor araya giren bütün kelimelere,
Bazen sana bazen Allah’a, bazen duvara yaslanmýþ bir fabrika iþçisine...

Bir gecenin sapaðýndan, bir kadýnýn göbek deliðine iniyorum, yer yüzüne inen Adem gibi,
Henüz Havva yok,
Elma bahçelerinde oldukça demokrat ben,
Daðýtýyorum kafamý, bir güvercinin yuvasýný daðýtýr gibi,
Tek çakýþta çakýyorum cehennem ateþini.

amonyak kokuyor bu þehrin koltukaltlarý ve içinde nefis geçen þiirler de yazýlmalý.
acele bir kederden sigara içilmemiþ gibi,
Ölü adamlarýn yüzüne okunmalý.

Dudaklarým çürüyor,
Çileden çýkmýþ bir kitabýn sayfalarýyla örtüyorum ölen parmaklarýmý,
Dilimin ucunda devrimci bir marþ, içimde biraz Allahu ekber, biraz da sen
Geçiyoruz dar sokaklardan günü zararla kapatan iþportacý gibi çatlak bir bilince.

Þafak dilimin ucunda kendini bir harfin saçaðýna asan esmer bir çocuk þimdi,
Mermilere sarýlýp uyuyabilecek kadar uysal,
Tabutumun çivilerini cebimde taþýyacak kadar vefalý ellerim,
Demin Soylu bir bakirenin saçlarýný okþadý,
Yumuþak...


Herhangi bir eylül sabahýnda güneþi örtüyorum dantel bezlerle
Kapatýyorum bütün kapýlarý korkularýn yüzüne,
Koyu mavi intihar þiirleri okuyorum sarý baþak saplarýna,
Çarpýlýyorum Tanrý aþkýna edilmiþ bütün yeminlerde.
Anne hayalindeki çocuk oluyorum
Bölünüyor bütün oyunlarým korku masallarýyla.
Büyüyorum sonra sana.
Sana büyüyorum...


Pynst.




Sosyal Medyada Paylaşın: