KENDİNİ VURABİLMEKTİR EN ZOR HEDEF - II -

En çok yalnýzlýk doðar kalabalýðýn rahminde....
Acýlar, çýðlýklar ve eksik bir cümle gibi duran hayatlar...


I

Bir yol misali uzuyordu acýlar;
içimde aðrýyan bir sonbahar...
günler geçiyor kurþun gibi
yalnýz ve yenik...
yaralar birbirine karýþýrdý;
yalnýz yaralar, kalabalýk yaralara...
insan tacirleri, kadýn tacirleri
yeni sürgün yaralar pazarlardý...

Bakarým günlerin teninde herkes savrulmuþ yollara;
sesleri yankýsýz, sorularý yanýtsýz býrakýlmýþ...
kime baksam vurulmuþ içli bir aþk mevsiminde...

Benimse içimde aðýr yaralý bir sonbahar.

Acý kusan þehrin sancýlý varoþlarýnda
aðýtlar yakmaya geldim;
kusurlarýnýzý gömdüðünüz geceleri yakacaðým,
hepimiz yanacaðýz
kimse kendini söndüremeyecek!..

II

Ýnsandýr:
ýlýk rüzgarlarý var
yeminli intikamlarý
ve ateþli silahlarý...

Ýnsandýr / isyandýr
silaha uzanýr sýmsýcak elleri
ve þarjörüne yerleþtirir kendini...

/ Ýnsan, fýrtýnasý insanýn,
Ýnsan, limanýdýr insanýn... /

Herkes hüzünlerden payýný alýr
hayatýn imbiðinden geçtikçe...
yollara daldýrýnca burkulur gözleri
boðulur özlemin soðuk sularýnda
asla kucaklaþamaz kavuþulmaz kendiyle...

/ Suçludur insan,
hayatýn cenderesinde maðluptur! /

III

’Hiçbir ölü hayat sýzdýrmaz’...
her þeyi unuttuk çünkü...
gülü dalýnda / külü ateþinde
dostluklarý hatýra defterlerinde
rüyalarýmýzý baþka uykularda
þairi suskularda
sevdalarý hain pusularda
unuttuk!
pervasýzca / acýmasýzca..!

IV

Simsiyah kederler sýzýyor kendini hedef alan hayatlardan...
bense masmavi umutlar ekiyorum yarýnlara..
suçluya yataklýk eden bir gecede
þakaklarýmda oynanan bir ’Rus ruleti’...
darp edilir kalbim / sesim tutuklanýr
düþlerim kundaklanýr...

Ellerim de yetiþmez karmaþanýn koynunda
kývrýlmýþ uyuyan çocuklara...
daðlara koþun... / nehirlere çocuklar...

V

Sen git... / beni bekleme!
varsýn eskisin yüzüm ayrýlýðýn devrilen yýllarýnda,
küflensin gülüþlerim,
zemherilerde soðusun sesim,
üþüsün þarkýlarým,
buz tutsun iklimsiz aþklarým...

/ Bir þiirdim, yazýldým, derinleþtim
neyi sevdiysem hep kaybettim! /

Ben burada, yanýp yanýp kül kalsam,
hayatýn sýrtýnda bir býçak gibi paslansam,
hep hüzün taþýsam tek heceli sevdalara...
ýsrarla kendini kanatan anýlara aðlasam aðlasam
ve hep maðlup kalsam.

VI

Aldýrma!
rüzgarlarýna, aðrýlarýna, tuzaklarýna, infazlarýna bu kentin;
atma yaralarýnýn kabuklarýný, biriktir...
yoksulluðun buðulanan camlarýnda,
kana boðulmuþ coðrafyalarda
sancýlý, suçlu ve kemirilmiþ
ve isyankar...

Bu yara, ne sondur ne de ilktir...

/ Atma yaralarýnýn kabuklarýný, biriktir;
bir mermi gibi isabet et keybetmenin kalbine
beni tanýmla, geceyi anla;
ben hiç kimseyim...
bak, binlerce hiç kimse! /

VII

Eðik bir zaman ki, zulme boyun eðildi,
kimse artýk doðrulamaz!
þairsen mahpus yatacaksýn
kelepçelenecek ellerin
küflü sözler iliþtireceksin hayatýna...

Öyle bir zaman ki:
toprak yaðmurunu,
ýrmak sesini,
rüzgar iklimini reddeder!

Birdal Erdoðmuþ -

Sosyal Medyada Paylaşın: