Gönül Çelen

Bir Seher vaktiydi,
Kaldýrdý þeyda bülbülü beni,
Balkonun gülleri dikenli.
Âh, Sevgili,
Sanma ki unuttum seni.

Sendin o;
Serseri görkeminle,
Beyaz kolalý gömleðinle,
Maskülen hallerinle,
Beni dayanýlmaz,
Sana sarhoþ eden.

Ah,
O sýrma saçlarýn,
O kömür kaþlarýn,
Rüzgar estikçe,
Tane tane gezinen,
Arasýnda parmaklarýnýn.

Sanki bana hitap edercesine,
Sanki bana gel dercesine,
N’olur geç olmadan „kal” de bana.

Yâr o gülüþün!
O deðil mi, beni savunmasýz eden,
Dizlerimi hissettirmeyen,
Aþkýndan mum gibi eriten...

Gönül çelen!
Uslanmýyorum bak,
Ýçimdeki fýrtýnaya inat,
Sana yanarak kavrularak.

Firardayým!

Tutunamadan,
Duyuramadan,
Sesimi,
Kimseciklere...

Kimsecikler bilmesin diye,
Sana yandýðýmý,
Serserice,
Bir mum gibi eridiðimi,
Ýçimde yaþatan „seni”!

Düþlerimde bir sen varsýn,
Bir sen varsýn karanlýk gecelerimde!
Ve yine ben,
Seher vaktinde,
Bekliyorum seni...

Olur ya,
Belki yine
Dikenli güller arasýnda
bakýyorsundur yollara.

Gönül çelen!
Vuslata eriþmek için bekler bu beden,
Senin için yorulmaya devam eden.

Bulmak seni,
Sanki „kýzýl elma”da arar gibi.

Sosyal Medyada Paylaşın: