çınlama*

sesinin ýrmaðýnda akýyorum, yüz yýl oldu tamý tamýna
erimesini bilmeyen bir buz daðý kesildim orada
en güvenilir yerlerinden yýrtýlmýþ duygularla sýnadým kendimi
kardeþsiz, arkadaþsýz, sevgilisiz sýnadým
nasýl gelirdi ilkyaz, baþtan-çýkarýcý kokularýyla
ýþýklý sabahlarýyla nasýl pestile çevirirdi bedenimi unuttum, usandým
yaþamaktan narkissos’un teslim aldýðý bir dünyada

tufanlar çýksa, depremler kopsa keþke, daha ne olsa
udlar, kemanlar, neyler, tamburlar ayaða kalksa
nâmussuz þairlerle hesaplaþsam çata çat alevsiz kalplerle
"aydýnlýk, az daha aydýnlýk" diyen, ölüm döþeðindeki goethe’yi
anlayanlarla anlamayanlar tartýþýrken büyüsem
düþlerimin mayýnlý yataðýnda

ve ben böyleyim iþte, çýbanbaþýyým ama dinozor saymam kendimi
noktalamasýz, zamirsiz o çýnlamayým, bedevî daðarcýðýmla

(*): Eksik Kýrlangýç kitabýmdan, 2014

Sosyal Medyada Paylaşın: