MENÃœLER

Anasayfa

Åžiirler

Yazılar

Forum

Nedir?

Kitap

Bi Cümle

Ä°letiÅŸim

VUSLAT YOK ŞİİR(LER)İ*
ahker

VUSLAT YOK ŞİİR(LER)İ*


1*
ah bir vahiy gibi inmiþtin bana
ben o zaman nerdeydim biliyor musun:
-kül’ün ve geç kýzarmýþ gül’ün ufkunda

kum saatim, sýraselvi sýzýlý rüyalarým
rüyalarýmla yaþýt saçmasapan hâllerim
söyleþiyorduk öyle þaman þairler gibi:
-imkânsýz bir sevdanýn sýrrýna kimler vâkýf?
-aktarlar mý, hattatlar mý, müntehirler mi?
böylesi sorularla soyunurken dünyaya
yaralarým dünyaya dökülüyordu
dünya ki yaralarýmýn müsebbibidir
bana soysal ekinci’den miras bir hýrka

yüzüm-gözüm arafat’tan bir sahneydi, bilesin
beceriksiz bir figüran bile deðildim
suflörüm yok, gözyaþýndan çiçeklerdi dekorum
yeþil desem kahýrrengi çýkýyordu bahtýma
mahur beste makamýnda kýrýkn aþkmerdiveni
sonrasý yarýk canlar, sonrasý tuz, zambaðým
peþpeþe çarpýþarak kalbimin ücrasýnda

ayrý yollarda ayný güllerle yürümek kimlere mahsus
sühreverdi bilir bunu, vazgeçiyorum
bizim edip cansever deðinmiþtir mutlaka
bir minyatür ustasý gizlice sezdirmiþtir
mahyasýnda saklýsýr bir osmanlý camisinin
bunlarýn hepsinden huþuyla geçiyorum
ben senin vurgun yemiþliðini sevdim diyen sesinde
çokçasý da bu dizenin rahminde yanýyorum

ah hüzünler kalfasý!
bir resul kelâmýnca nezih hüsrankâr
hicaptayým solduruldum eksiltildim araf’ta

mahzun sayarlar beni, saysýnlar kývanýrým
çocuðum yok, ne’m var ki bu soytarý dünyada
saralý bir aþktan baþka ne’m var ki?
bu yüzdendir ihtimal, bu cümledendir
sýrf þiirden bir çocuðum olsun isterdim
kar tanesi kývamýnda, akkor tadýnda
o çocuðu sen doðursan gözyaþý hamurundan
meþru sayýlýr o çocuk, kavuþmasak da!

(*): Þiirli Çýkýn, Mart 2002, Sayý 23
---
2*.
gücüm yetmez: soluðuma vurur, vurulmuþ bir ren geyiðinin acýsý
mezbeleye dönerim ormanýmýn ortasýnda, pastel ölüm halinde
sözünün þahikasýndan öpsem, sevgilim küser bana
-neden küser bilemem, mutasavvýflar da bilemez-
yemin billâh olsun ki, yýðýlýverir oracýkta
ve yeþilþah gözlerinden iki damlacýk günahsýz yaþýný
ayaklarýna paspas olsam düþürmez sol omzuma

sevgilim mi? kanatlý aþklardan yana duruþuyla tanýnýr güya
kanaatince: kanat çýrparsa aþk, kuþlara dönüþürmüþ
o esnada daðýlýr gidermiþ lâcivert keder
rüzgâr ve kum, isyan ve lâv, tarlalardan taþan çavdar
aklýný kaçýrýr ve yetesiye kanarmýþ sevincinden

bunlarla helâlleþerek giriyorum nâmahrem metrosuna ayrýlýðýn
valizimde: saman kâðýtlarýna yazýlý ipsiz-sapsýz dizeler
galiz küfürlerim de var, nefî’den bozguncu beyitler
sevinsem mi yerinsem mi, kararsýz kalýyorum
benliðimde çýbanlar çýkaran hinoðluhin hayatýma

ah sevgilim! yasaklýyým sözünün þahikasýný öpmekten
kendinse: bir özgürsün ki aþk’a kanat çýrptýrmakta
daðýlýp gitsin istiyorsun öylece lâcivert keder
aklýný kaçýrsýn, çarpýlsýn, hiç ikircimsiz
rüzgâr, kum, isyan, lâv, tarlalar taþýran çavdar

-kiraz dalý, düþ salýncaðý, meþrebince sallanacak gerçi-
öte yandan kan akacak kýyýsýz mecrasýnda
mahkeme salonlarý, müneccimler, cýlký çýkmýþ evlilikler
kusturacak karþýlýksýz seven hüzünperest kalpleri
heykellerde kerim devlet, otoriter söylemler
uygun-adým kutsanacak yaldýzlanacak
-kiraz dalýný, düþ salýncaðýný sevmekle mutlanýrým
gel gör ki, diðerlerini nasýl sindireyim mizacýma-
alýr baþýmý giderim bir keman sesi kývamýnda

uçurumda açsam ne, nesli tükenmiþ çiçeðim!
farkýndayým: hýzla soluyor rengi hayatýn
avam da bilir bunu, iþbirlikçi burjuva da
yapraðým mý: yelsizlikten dölsüzlükten köklerim
kurumaya yüz tutmuþ birer melâl i mgesi
garipsemeyin sakýn: cühelâdan biriyim
kavuþmasýzlýktan çatlar ömrümün kitabesi

(*): Aþk Þiirleri Antolojisi, 2006 / Berfin Bahar, Ocak 2004, Sayý: 71
---
3*.
yaþ, kemâle çoktan erdi
sorumsuz kalbim!
dayanamazsýn öyle eskisi gibi
lâv püskürten aþklara
suçlarýnýn cazibesine katlanamazsýn
sen ki: az yýkanmadýn zehirli yaðmurlarla
vurur seni LEÞistanbul’un en namlý tetikçisi
mafya simsarlarýnýn yaðdanlýklarý
muktedir ve muhteris þair güruhu
husumetin dikâlâsýyla kýrar-geçirir

kendine kardelenleri kandaþ bilirsin
ol sebeple sarkarsýn kar kuyusuna
kar kuyusunda þakaklarýný þevkle ovarsýn
þu þiirsiz dünyanýn atardamarlarýný
alyuvarlarýný akyuvarlarýný kromozomlarýný
aþk’la çakan bir þimþek güdüsüyle yakarsýn

yakarsýn yakarsýn da bakýmsýz kalbim!
yakýlan sen olursun her deneyiþte
gümrah-yeþil bir çift göz býçkýlar ömrünü
ömrünün öksüzlüðünü moleküllere
ayrýþtýrýp ayrýþtýrýp bombalar gülüþünü
gülüþünse: herkesçe mânâsýz zaten
zavallý bir ot gibi titreþir köþesinde

söylemek fazla olur, hatýrnaz kalbim!
git git seyreliyorsun
sýrtüstü sýnandýðýn sonlanmaz yangýlarda (x)
yüzündeki yakýþýksýz sýðýntý: bomboþ heves
korkarým ki, hayâsýz edecek birgün seni

kavuþmasýz kaldýn ya
dolandýrýldýn halklardan
halklarýn sövgüsünden sýndýrýldýn (x) ya
bu boynum ondan cansýz, ondan ýssýz bu koynum
sümbülteber kokusuna hasret gidecek belli

flütümle avun sen, pür-enkaz kalbim!
flütüm de sana benzer az-buçuk
çimenlik görür-görmez, baþlar iç kanamasý
kýrýlýrsa kýrýlýr savrulur bir yerlere
savunmaktan caymaz ama mükemmel aðrýný
çarelemeye çýkar vezüv yanardaðý’ndan
gözünü kýrpmadan dünyayý ateþe vererek

(x): "yangýn" deðil, "yangý".
(x): "sindirildin" deðil, "sýndýrýldýn".

(*): Berfin Bahar, Þubat 2005, Sayý: 84
---
4*.
aþk’a yenik düþerse dalgýn bir adamýn sureti
anýlardan yorulmuþ vesikalýk fotoðraflara
münir nurettin selçuk imzalý þarkýlara düþerse
kâðýt mendil satýcýsý çocuklarýn çalýnmýþ rüyalarýna
döviz bürolarýnýn, borsa endekslerinin kararttýðý umutlara
allah’la sözleþmesini tek yanlý fesheden birine
düþerse simsiyah bir uçurumun azman uðultusuna
sesle tuzun, tuzla güzün, güzle gözün apansýz birleþmesine
ölü babasýnýn aylardýr ter kokan sonuncu þapkasýna
ipekböceklerinin ihtirasla kirletilmesine düþerse
kalbi bir þiirden kalkýp, aklý da bir þehirden
envayi çeþit acýnýn çaresizliðine kaçarsa
kazma-kürek sesinden ve seslerin ürpertmesinden
kanatýlýrsa kem talihi:
-niyagara þelâlesi kadar hisli-
n’olursunuz kýzmayýn, kutup yýldýzýna yazýn þunu:
yaþadýkça besleyecek karþýlýksýz sevgisini
aþk’a yenik düþen o dalgýn adam
ve en cehennemî duygusunun kör öksesinde
-yakasýnda: "aþkrevan" (x) tek manolya yapraðý
tek kurþunla kan-revan edecek kalbini

(x): Nur Saka

(*): Berfin Bahar, Þubat 2005, Sayý: 84 / Çýkýn
---
5*.
gürlek yeþili acýnýn þafaða deðse
kesik kesik gitmese bir akça bulut
daðlarýn kirpikleri üstümü örtse
biliyorum: bütün bunlar avuntu
uçamam ki uçarsam uçurumlar daralýr
ben sana kavuþamam

ovalar, nal seslerinden yorulsa
aðýz-aðýza yürüse rüzgâr ve yaðmur
benim elimde eleðimsaðma seninkinde beyaz gül
bizi, nâzým hikmet ran, vera ile karþýlasa
biliyorum: bütün bunlar avuntu
uçamam ki uçarsam uçurumlar yarýlýr
ben sana kavuþamam

göz gözü görmese sevinç çaðýltýsýndan
uðursuzluk alýp baþýný gitse
her kelebek kanadýndan sayýsýz þölen çýksa
bir sandalye bir sürahi bir eski gözlük
duygulandýrmaya yetse insan soyunu
biliyorum: bütün bunlar avuntu
uçamam ki uçarsam uçurumlar kararýr
ben sana kavuþamam

(*): Berfin Bahar, Þubat 2005, Sayý: 84
---
6.
gün doðmadan dönerim zambaðýmýn sesine
hünkârlara karþýn bilirim çünkü:
-morartýlmýþ çocukluðumun kalýtýdýr aþk

usul’sam, uzun’sam, uðurböceðim yoksa
hayatým hakarete maruz kalmýþsa
hira daðý gölgesinde hüzünkârým, demektir

bu dünya’ya küslüðümle felâket meþhurum
öte-dünya derseniz: zulmet’e katar beni
mühim deðil: mendeburun biriyim

kavuþmasýz býrakýlmýþ ÞERistan’lý þairim! (x)

(x): "Þairim!.." dediðime kanmayýn! Dünyevî sýfatlarýn hiçbirinden razý deðilim: Þairlikten de! Çýrýlçýplak kalmalýyým. Hakikaten.
---
7*.
sulara
mor sulara gömüldüðüm
bilgisi dahilindedir devletlilerin

militerler, hallaç pamuðu gibi atýyor
grameri sakatlanmýþ cümlelerimi
-himalaya’dan büyük kabahatlerim-

saçýmca týrnaðýmca kadersizliði
caným anam: cefasýndan doðurmuþ beni
tek gecesefasý koklayamamýþ
yaralarýný öpmekten, enez oðulcuðunun..
-durali’ye ömrümce binlerce içerlerim-

kimbilir kaç bozgunun emrine âmadeyse
ker(þiir)belâ kalbimdeki platonik aþk
güz’den yaz’ý kollamanýn bedeli neyse
bir bir öderim

tasýmý-taraðýmý, berbat þakalarýmý
resmi evrakýmýn olancasýný
maskeli balolarýn homurtusuna
fýrlatýr fýrlatýr çeker giderim

ya anafor! ya firkat!
doludizgin encamýmda
bu bilinçten için için eririm

(*): Berfin Bahar, Þubat 2005, Sayý: 84)/ Öteki-siz, 2002 / Sözün Büyüsü (derleme)
---
8*.
hayat, beni hep usandýrdý
þiir, hayatta utandýrmadý (x)
---
kalbim, benden davacý ol!
o sünepe sevdaya tutuldum diye
ayýpla beni rezil et daðýt beynimi
kýr aðzýmý-burnumu, fýtratýmý boz!

suçluyum: bir yoksul, yoksulluðundan
bir hýrsýz, hýrsýzlýðýndan neden suçluysa
caddeleri taþýrýnca gençliðin sesi
gençlik, bundan ötürü nasýl suçluysa
bir oðul, ölü babasýný unutamazken
bir leylek, bacasýna tüneyemezken
bir ýrmak, akamazken ne kadar güçlüyse

suçluyum, kalbim, kara talihlim!
kumral rüzgârlara koþtum ömrüm boyunca
kumral rüzgârlardan nazik gülüþler devþirdim
þiir yazdým, aðýt yaktým, insan yakmadým
ne insan yakmasý, sineðe kýymadým
ama bana bakar mýsýn kýyan kýyana

sahiden suçluyum inanmýyorlar
kalbim seni hep ben darda býraktým
bir kýymýcýk kuþ sesinin peþinde giderken
hangi sebeple kimden akarsa aksýn
iki damlacýk gözyaþý sileyim derken
yarýyollarda kodum seni dikenliklerde
benden davacý ol lütfen kalbim!

yaþamak: belâ birþey, bunu bilmesem neyse
yaþamanýn ölmekten bin beter olduðunu
rahmetli babacýðým henüz çocukluðumda
hafýzama italik harflerle yazmýþtý
yazmýþtý da n’oldu, ben gene aþk peþinde
sürüte-çürüte ömrümü berhava ettim
-yýkýntýlýklar mý? benden sorula!-
o aþklardan bana salt yýðýnla cüruf kaldý

bu sonuncusundansa ümitvarlýðým:
manyakça bir coþkudan kaynaklanmýþtý
tam manyakça bir coþkudan inanmýþlýktan
-ama zaten hep böyle deðil miydim ki-
coþkularla inançlarla sarmaþ-dolaþ yürürken
yenildim: hem hayata, hem kör-sevdaya
yenildim ey kalbim!
VUSLATSIZ KALDIM!

(x): Bu iki dize, okuruna göre, þiire baðýmlý veya baðýmsýz olarak okunabilir.

(*): Berfin Bahar, Þubat 2005, Sayý: 84

Sosyal Medyada Paylaşın:



(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.