Kupkuru Buğdaylar
Yaþlý ellerimde, kupkuru buðdaylar...
Saçýyorum ýssýz odama, açýp da penceremi.
Ürküp de bir türlü, giremiyor kuþlar!
Ürkmeden evime giren sadece,
Ben uyurken,
Sürekli eve dadanan hýrsýzlar!
Ah sevdiceðim!
Ne zaman kendimi iyi hissedip de,
Senin mezarýna gitsem;
Ara sýra aðlýyorum
Ve kalbimde sakladýðým
Ahraz hüznü havalandýrýyorum.
Diþsizlik kötü, bilirsin yiyemiyorum.
Ancak çorba kandýrýyor kazaný.
Aklým almýyor,
Tek diþi olmadan Dünya,
Nasýl da yutar bu kadar insaný?
Zaman kör bir makas!
Ýnsafsýzca kesiyor ömrü dolaný.
Temiz bir hava girsin diye
Açtýðýmda kapýmý;
Kaptý elimden bir kedi,
Mahzun yalnýzlýðýmý!
Ah þu kediler de olmasa,
Nasýl anlardým yaþadýðýmý?
Ýçimde bir ateþ, aðýr aðýr nefes alsa da.
Hasta olmuþ dilim, pestil gibi yatsa da.
Tüm damarlarýmýzý týkamýþ olsa da efkar!
Kalbimin gecekondu sakinidir,
Yaþým kadar yaþlý bir yaþama umudu!
Bilirim, mezarýma kadar terk etmeyecek bu yurdu.
Zaten ýsýnmaya hiç hazýr olamaz ki kar!
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hasan Ünal TEKAĞAÇ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.