Söyle Ömrüm
Birinin varlýðýna muhtaç olmadan,
Kimsenin omuzuna hasret kalmadan,
Bir bakýþta umut dilenmeden,
Söyle Ömrüm...
Ne zaman büyüyeceðim ben ?
Sürünmeden, emeklemeden...
Ayaða kalmaya çalýþýrken,
Her defasýnda düþüp kan revan içinde kalmadan.
Can havliyle,
tutunacak bir dal aramadan..
Söyle Ömrüm...
Ne zaman yürüyebileceðim ben ?
Kendimi ne vakit affedeceðim ?
Baþkalarýna adadýðým bu ömrü,
Nasýl azad edeceðim ?
Nasýl nefes alacaðým ben ?
Verdiðim ödünlerin hesabýný kimseye kesmeden,
Nasýl affedeceðim umutlarýmý gasp eden o zalimleri ?
Gecenin karanlýk ýssýzýnda içimi buz kesen bu ateþi nasýl söndüreceðim ?
Kim anlar beni ?
Kim saç diplerimden sýzan bu hüznü görebilir artýk ?
Söyle ömrüm...
Kimsenin umurunda olmayan bu bedeni,
Nerede, hangi karanlýk bataklýða salývereyim söyle...
Dua etmeyi unuttum,
Umut etmeyi...
Boþ verdim hayalleri,
Kimliksiz þikayetlerim de kalmadý...
Derin bir sessizlik var kulaklarýmda...
Minicik bir mezar baþýnda aðlayamayan yaþlý bir annenin hüznü var ruhumda...
Geriye dönüp bakýyorum,
Öyle cýlýz ki mutlu anlar,
Yapayalnýz kalmýþ bütün anýlar...
Boynu bükük bir 7. Yaþ hatýrýmda...
Baþucumda gözü yaþlý bir ANNE ...
Suçluluk içinde, mutsuzluðu yüzündeki derin izlerde...
Ah be Ömrüm...
Sen beni affetmeden,
Nasýl nefes alýrým ben ?
Sosyal Medyada Paylaşın:
Tılsımlı Şiirler Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.