Fetih...

Muhtemelen birbirimizi hiç görmeyeceðiz, tanýmayacaðýz. Sadece yazdýklarýnýz kadar tanýyabileceðim sizi, ne kadar acý birþey bu benim için, bir bilseniz! Harflerle adým adým çoðalacaksýn içimde, kelimelerle bütün bedeniniz oluþacak ve cümleleriniz ruhunuz olacak. Dokunmadan, okuyarak seveceðiz birbirimizi, anlayarak seviþeceðiz.

Peki , güzelliðiniz karþýsýnda alfabenin güçsüz kaldýðý, harflerin cýlýz, kelimelerin yetersiz, cümlelerin yitik kaldýðý o anlatmanýn bir yolu olmayan güzelliðinizden mahrum kalmamýn acýsýný nasýl dindirebilirim? Okuyarak yaþamak yetmiyor bana, hem de var olduðunuzu bilirken! Ben sizin yanýnýzda hayatýmý unuturdum! Kollarýnda uyumak isterdim, uçsuz bucaksýz, deliksiz bir uyku ve uyandýðýmda güzelliðinizi görmemin sevinci, yeni bir güneþ gibi doðardý içimde.

Ama ne var ki belki de hiçbir zaman göremeyeceðiz birbirimizi. Sizi, okuduðum kadar yaþayabileceðim. Biliyor musunuz, hayatým boyunca okuduðum ve en beðendiðim, etkilendiðim bir kitap gibisiniz… Bilseydim, bu güne dek hiç kitap okumazdým, yalnýzca sizi okumak isterdim. Ezbere bilmek sizi… Karanlýk, siyah gecemde yalnýzca siz varsýnýz. Onun için geceleri uyumuyorum.

Ne anlatsam bilemedim, gerçi benim öyle anlatmaya deðer bir hikayem de yok ya. Eski zamanlarda insanlar ne hoþmuþ! Ben kendi çaðýmý sevmiyorum. "Biliyor musunuz? Ben bu çaðdan nefret ettim. Etimle, kemiðimle nefret ettim…" Cahit Zarifoðlu. Cahit’le hislerimiz bu konuda uyuþuyor. Bu dünyanýn çivisi çýkmýþ!

Bunlarla canýnýzý daha fazla sýkmak istemem. Bu hayattan hiçbir þey istemiyorum artýk. Çünkü biliyorum ki ne istesem, olmayacak, olmadý da bugüne dek. Onun için sizi de istemiyorum. Yanlýþ anlamayýnýz, istiyorum deyince olmuyor ya, istemiyorum diyeyim ki olsun.

Bir gün çýkýp gideceðim buralardan, uzaða, çok uzaða. Belki baþka bir ülkeye, belki daðýn baþýnda bir kulübeye, bilmiyorum ama gideceðim. Yanýmda olsaydýnýz beraber giderdik. Bu insanlardan olabildiðince uzaða, sadece ikimizin olduðu, yemyeþil bir dað evine. Belki siz þehirleri, kalabalýklarý seviyorsunuz, bilmiyorum. Öyle olsaydý, kalýrdým, sizinle nere olursa, orada yaþardým.

Bana deli demeyin rica ederim. Siz sadece kelimelerde ve dolayýsýyla okuduðum için zihnimde varsýnýz diye. Belki gerçekten varsýnýzdýr, belki ben hiç tanýmadýðým size , yýllarca iþte böyle yazýp duracaðým. Ve bir gün çýkacaksýnýz karþýma, beni tanýdýnýz mý diye soracaksýnýz, ben de elbette hayýr diyeceðim. Nasýl olur diyeceksiniz, her gece bana onca þey yazdýnýz, o sözlerinizin muhattabý benim iþte , diyeceksiniz. Cevap bile vermeden sarýlacaðým, sýmsýký sarýlacaðým size, öpücüklerim varlýðýnýzý baþtan sona arþýnlayacak tekrar tekrar.

Bir tanrýça gibi gökten beni izlediðinizi söyleyeceksiniz bana, hâlime üzüldüðünüzü ve artýk dayanamayýp karþýma çýkma kararý aldýðýnýzý. Ama sizin yanýnýzda hiçbir zaman tanrý olmayacaðým ben, kul, âþýk bir kul olacaðým yalnýzca. Ben inanýyorum, siz varsýnýz ve bir gün karþýma çýkacaksýnýz. Bu inançla yaþayabilirim ancak.

Ben kendimi unutmaya hazýrým, yeniden doðmak için göðsünüzde. Peki siz, uyanmak istemez miydiniz her sabah göðsümde ? Bir çember var, ben tam ortasýndayým. Etrafýmý, hainlikler, kalleþlikler, kötülükler, umutsuzluk, karamsarlýk, inançsýzlýk, sömürücüler, ölüm sarmýþ. Ama ben mutluyum, inançlýyým. Çünkü beni koruyan , dibe vurmamý engelleyen, bu akbabalara leþ olmaktan koruyan o çember, sizsiniz. Ve bir gün yerden olmazsa, gökten inip beni alýp götüreceksiniz.

Ýnanýyorum size ve bekliyorum. Beklerken de , iþte bu sözlerle kendimi oyalýyorum. Normalde bana bir adým atandan, ben bin adým kaçardým, uzaklaþýrdým. Siz hiç adým atmadan, kalbimi fethettiniz…


William Shakespeare’ýnda dediði gibi ;
"Beklemek cehennemdir
Ama beklerim seni..."



Sosyal Medyada Paylaşın: