İki Dost...

Mezarcý ve ceset yýkayýcý iki dostun sohbeti;

-Dostum, anlatýr mýsýn bana, ceset yýkarken neler hissettiðini?

-Ýlk baþta sanki kendimi garip , tuhaf bir rüyada gibi hissediyordum. Ýlk yýkadýðým ölü, 6 yaþlarýnda bir erkek çocuðuydu. Aðlayarak, titreyerek yýkadým onu. Aradan kaç sene geçti, hâlâ unutamadým. Çok tuhaftý dostum, küçücük bedeniyle aðýr bir yorgunluk vardý üzerinde, ölüm yorgunluðu. Yaþam için daha çocuktu, yorgun olamazdý, capcanlý çevikti. Ölüm’ü düþündüm. Uzun uzun düþündüm. Seyre daldým çocuðun yüzünden bütün bedenine yayýlan soðukluða.

Bu mesleðe baþlamadan önce ölümü sadece bir haber olarak bilirdim. Þu öldü, Allah rahmet eylesin. Bu kadar. Onun ne olduðunu hiç düþünmemiþtim, düþünmeyi hiç akýl edememiþtim. 30 yýldýr ölüleri yýkýyorum ama þimdi ise, bu hayattan çekip giden onca ruhun soðukluðu ile, hayatýmda ki insanlara da ayný gözle bakýyorum. Birgün ölecekler ve yýkayacaðým onlarý. Hayatlarýný düþüneceðim, acýlarýný, hayallerini , sevinçlerini.

Üzülmek mi? 30 yýl bu mesleði yaptýktan sonra artýk üzülme , þaþýrma ve heyecanlanma özelliðini kaybediyor insan. Sadece ayný o ölü gibi dona kalmýþ bir vaziyette, ne aðlayan nede bir þey hisseden bir hâlde, sadece iþimi yaparak, bir gün ayný yere yatýp bir baþkasý tarafýndan yýkanýlacaðým güne kadar, zamanýmý geçiriyorum. Ölüler, karnýmý doyuruyor.

Onlar sayesinde para kazanýyorum. Ama ne mi düþünüyor, hissediyorum? Sanki o ölüleri yediðimi hissediyor ve bu iþten kazandýðým parayla yediðim yemeði, o ölünün hayatýymýþ gibi düþünüp , büyük bir kasýntý ve mide bulantýsýyla kusmak için tuvalete koþuyorum. Bu baþýma çok geldi. Ama elimde olmadan, kendiliðinden. Akþama kadar ölü yýkayýp, akþam eve gelince yemek yiyip yatýyor, uyuyor ve sabah yeniden ölü yýkamaya gidiyorum. Hayatým ölü geçiyor! Etrafýmda ki dirilere karþý hiçbir þey hissetmiyorum.

Ya sen, mezarcý dostum, sen anlat biraz da..

-Senin kadar olmasada, bizler de ölülerle haþýr neþir sayýlýrýz. Önceleri, ölüyü gömerken aklýma musallat olan bir düþünce, bir paranoyak düþünce, beni tesiri altýna alýyordu. Sanki uçurumun kenarýndaymýþým, ölü, kendini uçurumdan aþaðý atýyor, tutamýyorum ne yapsamda. Düþüp düþmediðinden emin olmak için uçurumun kenarýna eðiliyorum, tam o anda beni yakamdan tutup çekiyor kendine ve ikimiz birden uçurumdan aþaðý yuvarlanýyoruz. Ölü , yere çakýlýyor, ben ise tam yere çakýlacakken birden bire tesir geçiyor, musallat düþünce gidiyor, irkiliyorum, ürkmüþ bir vaziyette kendimi elimde küreðimle buluyorum. Terler içinde kalmýþým, yanýmda kazmayý tutan kiþi, ne oldu, bir þey mi oldu? diye soruyor. Ýçimden ; Daha ne olsun!-derken, dýþýmdan; Yok bir þey-diyorum.

Ama zamanla, sende olduðu gibi bende de geçti böyle durumlar. Artýk ölüyle elele atlamayý öðrendim o uçurumdan. Nasýl olsa yere çakýlmayacaðým. Tabi bu, belli bir süreye kadar. Zamaný gelince o uçurum benden aþaðý atlayacak, bana çakýlacak, öleceðim. Bazen ölüyü gömmek için getirdiklerinde, tabutun altýnda yatan kiþinin ben olmadýðýmdan emin olmak için, tabutu açýp, kefeni çözesim gelir.

Dostum, biz bu dünyaya niye geldik ha? Ölüler ve diriler diyarýnýn arasýnda ki konsolosluðun görevlileri miyiz biz? Yarýmýz ölüm, yarýmýz yaþam. Bütün bu þeylerden sonra, bende senin gibi bu yaþýma kadar hiç evlenmedim, sevgilim dahi olmadý. Dünyevi bütün arzulardan, isteklerden, hayallerden vazgeçtik biz.Yüreðim kaldýramaz o kadarýný, anlýyorsun demek istediðimi deðil mi?

-Anlamaz mýyým...


Sosyal Medyada Paylaşın: