duvar üstüne duvar çektiðin perde sensin, kadýn deðil deðil gözlerinin elasýnda gördüðün gri kollarýna alýr gibi yapýp da ittiðin sus deðil, pus deðil o senin yaktýðýn ateþ! hüsnü kuruntun!
bir dans görürsün sadece artýk yeter diye kollarýný kaldýrdýðýnda o ses bir þarký deðil umutsuzluk nutuðu diriliþe uzanan kollardýr her kaldýrdýðýnda havaya insanca direniþin yumruðu!
bakmak istemezsin yanýnda aynaya korkarsýn kendini görmekten onun yüzünde bir baþörtüsü bir tel saç kirpik kaþ farklý deðildir birbirinden korkarsýn beynindeki düþünceyi okumaktan dans dersin baþkaldýrýþýna kader diye önüne býraktýðýn
bil artýk yazgýsýný kendi yazmak istiyor kadýn umutsuzluðu silmek istiyor eline verilen kara kaplý defterden silgisi yalnýz yürüdüðü yollardýr gözlerine sevgiyle bakan çocuklar ardýndan hesap soran yýllar geçmekte zorlandýðý köprüler
bir köþeye býrakýlýp kalmaktan usandý kadýn karanlýk gecelere atýlmaktan üstüne kapatýlmasýndan hapishane kapýlarýnýn kelepçelenmesinden elinin ayaðýnýn elleriyle asmak istiyor yýldýzlarý yerine doðurmak istiyor yeniden ’yeni’den güneþi!
ne zaman ki eþitlersiniz ellerinizi elinden olmaz ölümü önden yürümezsin arkanda býrakýp o zaman en güzel bakar kadýn en yeþil, en mavi, en sýcak en çocuk en insan yürekle!
15. 12. 2019 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
glenay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.