kýmýlda umudum
beyaz bir at getir bana
gerçek diyarýndan
alýp götürsün beni
düþlerimin bile sýkýþtýðý bu yerden
gönlümce þarkýlar söyleyeyim
yine eskisi gibi
elma aðacýnýn dalýnda
bir yanda sallansýn çocukluðum
o umudu bol gülmelerle
gerip durmasýn güneþimi bulutlar
iyice aç gözüme sokulan yalancý perdeleri
þu kuþlarýn mavi gökyüzünde tasasýz uçtuðu
balkonunda çiçekli bir masa olan
deniz kýyýsýndaki köþke götür
en az bizi sahiplenenler
ya da sahiplenemeyenler deðin
benim de hakkým var
oradan aydýnlýk denizi seyretmeye
iki fincan kahvemi
gönül huzuru içinde
içmeye
umudum darýlma kimseye
umut edemiyorlar diye
dolu dolu gülmeyi bilmiyorlar
çocuklar gibi.
yine de bilinçsiz etme, kör etme
duygularým kalsýn yerinde
bileyim en azýndan
kim ortak
cebimdekine..
söz mü?
26. 09. 2019 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.