ZAMANIN ESİRİ

Eskileri düþünüyorum da,
Ne beter günlerdi.
Aynalardan çekinir, bakmazdým yüzüme.
Her ne olduysa,
Ölüm girdi aklýma.
Bazen bir pencere kenarýna,
Bazen bir çatýnýn uç kýsmýna,
Düþerdi gülüþlerime,
Ölümün çaresizliði.
Bulutlar, sanki yerden yükseliyordu?
Semalar, alkýþ tutuyordu,
Gökten yeryüzüne.
Kim var, kim yok demeden,
Bir beni seçmiþlerdi.
Sanki dünya avlusunda,
Bir tek ben körebe oynuyormuþ gibi,
Yakama yapýþtýlar,
Kanýma girdiler,
Etmediklerini býrakmadýlar.
Oysa,
Bir gülmek istedim,
Bir de, aynalardan kurtulmak,
Baþka, bir dert tasam yoktu ki hani.
Ama gel gör ki!
Ölüm, o kadar baþ ucunda uzanmýþtý ki?
Sanki ölüler mahkemesinde,
Yargýlanýp mahkum ediliyor idim.
10 metre uzunluðunda,
2.20 eninde, bezden tünemiþ bir ceza ile!
Yokluyorlardý ruh haznemi.
Korkuyordum,
Titriyordum,
Ruhum bedenimden çekiliyordu.
O an anlamýþtým ki?
Çare yok ölüme...
Zamanýn esiri olabilir ama
Geleceði vaktinin sadýðýdýr.
Ölüm...




#Peryasýz
Sosyal Medyada Paylaşın: