Kendimi Arıyorum

Bir gün öleceðim, biliyorum!
Vuslata doðru ,yürüyeceðimi,
Diz kapaklarýmda, secdeye varacaðýmý.!
Ahir zamanda, sessizce,
Ýnsan eli deðecek...
Ölüm tabutuma...
Soðuk rüzgarlar esecek, tepemde!
Akbabalar, inlerinden çýka gelecekler,
Dönenceler, serecekler gökyüzüne.
Sanki, av partisi var.
Kanat açmýþlar, ölümüme...
Sesizleþti, çýðýrtkanlýðým.
Diken üstündeyim...
Kabuslarým, gerçeðe dönüþüyor...
Bu, nasýl bir ab-ý hayat.
Kelle koltukta gibiyim.
Ucsuz bucaksýz, dingil yanlýzlýðýmla,
Tilkilerin kuyruðuna takýlý, tenekelerin sesleriyle,
Uyanýyorum gerçek aleme.
Rüzgarlarýn tiz ýslýklarý,
Suyun emsalsizliði, yüzüme vuruyor.
Ne yana dönsem, hep bir hezimet!
Neye elim bulaþsa, hep kuru bir dal!
Ýyice kendimden geçiyorum...
Ne vakit, topraðý hissedeceðim,
Ne vakit, soðuk bir vücut bulacaðým,
Bilmiyorum bilemiyorum...
O kadar, can havli içindeyim ki!
Dalýndan koparýlmýþ, gibi hissediyorum.
Ne çare var ki, kendimden sýkýldým.
Bu, iki yüzlülüklerimden,
Bu, dengesizliklerimden,
Hele ki, baþý bozuk sevmelerimden,
Acep, ölüm ne zaman gelecek?
Düþsem, kalkamazsam, hiç bir vakit.
Öylece yerden seyredeyim ,
Akbabalarýn dönencelerini.
Belki, ölüm çare olur bana,
Hazýr gitmiþken belki,
Sevmeyi öðrenirim....

#Peryasýz

Instagramsayfasý= #peryasiz

Sosyal Medyada Paylaşın: