Ölümü düşlemek..

Ölümü düþleyip süslerken bile,
herkesin gerçeði kendine acý oluyor.
Büyümüyorsun çocuk!
Karanlýðýn kýyýsýnda durmak büyütmüyor seni.
Ýçinde incinmiþ bir adamýn aðýtý.
Tenini soysan da bedeninden ,
üstüne sinmiþ bir defa bir sokak ötedeki yürek.
Büyüyorsa bir çift göz tavanda,
kývranarak iniyorsa tavan kalbine doðru,
beyin hücrelerinden can damarýna kadar alev alýyorsa o ses tonu,
En yorgun yerinde uykunun, yaslýyorsan baþýný o göðüse ,
Günlerini acýlarýna beþik yapýyorsan ,
Büyüdüðünde içindeki öfke,
senin yerine kavga ediyorsa bildiðim tüm kahramanlar,
Ruhunun sayýklamasý çýnlatýyorsa kulaðýný,
Cýlýz da olsa bir umut saklýyorsan koynunda,
Ýsyan ediyorsa yüreðin mantýðýna,
Kan gövdeyi götürüyorsa fikirlerinde,
Bir dünyayý sýðdýrmýþsan avuçlarýna ,
Konuþuyorsa gece tüm yýldýzlar senin yerine,
Dalgýn ve yitikse saatler,
Gereksiz ise varlýklar ve yaþam,
Duymadan dinliyorsan,
Anlamadan konuþuyorsan,
Söylenen her söz biraz daha büyütüyorsa suskunluðunu,
Uyarsan onlara, uzaklaþacaksan özünden..
Bil ki, cam kýrýklarýnda uyutuyorsun bu gövdeyi. ,
yüreðinde ezilen yaþamý , þerbet diye içiyorsun..

Zin Viyan
Sosyal Medyada Paylaşın: