inkâr

ve ben
gölgesine küs
bir incir aðacýnýn
meyvesini inkâr eden
günahkâr yapraðýyým

mecâlim yok
uzun yolculuklara
çöl fýrtýnasýna tutulmuþ
yorgun bir atýn
gözyaþlarýnýn aðýrlýðý var üzerimde

yaralý kentlerden geçtim
her köþe baþýnda
yapma çiçeklerin satýldýðý
insanlarýn hýnca hýnç koþuþturup
bir bilinmeze yürüdüðü caddelerden

dev aynalarda
küçülen insanlarý gördüm
zaten kendilerine ait deðildi
sahip olduklarý hiçbir þey

annemden öðrenmiþtim
aþkýn yarasýný onaran
bir tabip olduðunu
râm eyledim
kulaklarýmda tekrarlayan sözlerine

ateþler yaktým
nehir kenarlarýnda
iniltilerini duydum
çakýl taþlarýnýn

çýktýðým hayat yolculuðunda
bir bahara aldandým
bir de aþka
belki bu defa umuduyla

koleksiyon yaptým
kozasýnda intihar eden
kelebek kanatlarýndan

belki bir mezcuptum
heybesinde sevgiden baþka
katýðý olmayan

kimseye göstermediðim
yaralarým oldu benim
üstünü yaldýzlý giysilerle ördüðüm
içerimde kördüðüm

anladým
-insan insanýn cehennemiymiþ,cennet süsü verilmiþ-
...

Necat Uslu
Sosyal Medyada Paylaşın: