Kanarsın Ceylan

Terk ettim kentleri, daðlara kaçtým,
Yollar beni bozdu, kusturdu ceylan.
Talan yüreðimi, tek sana açtým,
Eller beni üzdü, küstürdü ceylan.

Dindirmez efkârý, mýzrabým, sazým,
Unuttum gülmeyi, kayboldu hazzým,
Ne kýþým bellidir, ne bahar-yazým;
Seller coþup azdý, bastýrdý ceylan.

Hayattan yedim ben, bin bir çalýmý,
Nihayet doðrulttum derken belimi,
Nisanda çiçeðe duran dalýmý;
Yeller eðip büzdü, kastýrdý ceylan.

Uðruna en acý zehirler içtim,
Ölümsüz, en lirik, þiirler seçtim,
Mayýnlý sýnýrlar, nehirler geçtim;
Teller teni çizdi, kestirdi ceylan.

Ahu gözlerini övüyor diye,
Her gece baðrýný dövüyor diye,
Býkmadan, hesapsýz, seviyor diye;
Diller nifak dizdi, estirdi ceylan.

Bir dilberin aþký ile vuruldum,
Ardý sýra ilden ile sürüldüm,
Sonumuzu bile bile yoruldum;
Yýllar beni ezdi, susturdu ceylan.

Ýnme enginlere, sen de yanarsýn,
Her yüze güleni, dost mu sanýrsýn?
Bakmýþsýn kör kurþun, deðmiþ kanarsýn;
Kullar derin yüzdü, astýrdý ceylan.

05.04.2019
Muhittin Alaca









Sosyal Medyada Paylaşın: