Sen Dört Mevsim Bahar

Sanma ki pervane, herkes müptelan,
Ardýndan köy-þehir, gezen ben idim.
Ben idim divane, en tatlý belan,
Uðruna çay-nehir, yüzen ben idim.

Kim çizer resmini, beyaz tuvale,
Göz üzüm, dudaklar kiraz, nevale,
Meramý kaðýda, niyaz, havale;
Eyleyip de þiir yazan ben idim.

Yosun tutan yorgun, taþlar biliyor,
Can evinden vurgun, keþler biliyor,
Hoyrat ele sürgün, kuþlar biliyor;
Sen dört mevsim bahar, hazan ben idim.

Çile ektim, sabýr biçtim, yýlmadým,
Yudum yudum hasret içtim, ölmedim,
Dað baþýna çadýr açtým, gelmedim;
Buzlarýndan buhar sýzan ben idim.

Beni benden aldý, gönül hýrsýzý,
Yerden yere çaldý, ince bir sýzý,
Dert ortaðým oldu, Çoban Yýldýzý;
Doðana dek seher, süzen ben idim.

Fitilini çaktýn, çekildin amma,
Dikiþleri söktün, tutmuyor yama,
Yüreðime aktýn, bitsin muamma;
Tüm sýrlarý mahir, çözen ben idim.

Bana kem gözlerle, bakýndý kullar,
Vuslat diye diye tükendi yollar,
Ruhuma, tenime dokundu yýllar,
Ahir ömrü zehir, ozan ben idim.

02.05.2019
Muhittin Alaca











Sosyal Medyada Paylaşın: