Soðuk benizli geceleri sever
Buza kesmiþ yalnýzlýðým.
Irak iklimlerin siyahi avuçlarýnda
Üþütür sýtmaya tutulmuþ karanlýk…
Basmýþ baðrýna ressamý,
Yüzümü ýsýran gece ayazý.
Belli ki, üþümüþ renkler…
Solgun yapraklar durgun,
Buz kalýbý çiçekler…
Üflesem uzaklara,
Erise donmuþ renkler,
Koklaþsa biri diðeriyle…
Söz gelimi;
Kýrmýzý ateþe dönse,
Yeþil doðaya dökülse,
Mavi giyse sema boydan boya,
Yasak koysa duygular sonbahar sarýsýna…
Sonra aþk yaðsa asumandan,
Sevda gürül gürül aksa uzaklardan
Ve gönül ýrmaðý dense adýna…
Görüyorum,
Çok uzaklardan.
Kasvet karasýný yýkýyor aþk damlalarý
Ve düþüyor cemre havaya.
Çýlgýnlýk içmiþ sarhoþ renkler
Fýkýr fýkýr düþerken suya,
Ebruli dokunuþlar baþlar
Sýcak diyarlara.
Gönül, taþkýn bir damlaya biner,
Vuslata erince toprakla.
Müjdeler menekþenin morunu,
Hercainin her tonuna…
Mavi, ak köpüklerle bir hal,
Yeþil, semanýn gözyaþlarýyla hemhal…
Gönül baharda bir hoþ,
Gönül ateþ içmiþ; sarhoþ…