Gözüm bahara meftun, yüreðim dertli hazan.
Enikonu içimde; ati, mazi ve hicran…
Kýrantayým bu gece, kalbim aysar ve lerzan,
Kar yaðýyor baþýma, ayak oldu figüran.
Düþündüm hayatýmý, hissetmeden suizan.
Neler yaþanmamýþ ki, çok hýzlý dönmüþ devran.
Yüreðimde, beynimde, her konuda birkaç zan;
Gelecek yok, kaygý çok, kaybolmuþ artýk kadran.
Peynir düþmüþ gagadan, denmiþ "Karga lafazan!"
Sordum kendi kendime, ya kedi neden küfran?
Sevgi rahmetli olmuþ; hisler artýk faþizan.
Acaba biz insanlar, birden mi olduk tiran?
Hayata maya çalýp, doðruyu söyler ozan,
Fýtratta belki bu var, herkes olmuyor hayran.
Meydana çýkýnca saz, kulak verir kýz kýzan.
Ya suskundur duygular ya da samanlýk seyran.
Peygamberim istemiþ, komþusundan istizan,
Bizler rýza almayýp, bolca ettik feveran.
Daðý taþý öðüttük, kalmadý bile tozan,
Hem de çýðlýk çýðlýða, girdiðimiz yer viran.
Gök, dað, deniz hep akran; tümü muhteþem izan…
Yapamaz ki kalpazan, hakikat tek hükümran.
Dünya yaþamaz buhran, Hak böyle kurmuþ mizan.
Kulak kabart, et þükür; "Has dur!" diyor mehteran.
Biraz dalýnca gözüm, her yanýmda feyezan,
Dolunay ýþýðýnda, ya Rab nedir bu baran?
Uyurken bana lütuf, saba makamda ezan
Ve gök kubbeden kopan, o tilavet-i Kur’an.