ZORDUR AYRILIKLAR
Ýnce bir çizgi gibi uzaktan ve kesif,
Ne huzur býrakýr insanda, ne de keyif
Zordur, vedalaþmalarýn ardýndan alýþmak buna
Ya kabullenmeli hayatý öylesine,almadan kâle
Ya da býrakmalý ucunu hayatýn; bilinmeze, meçhule…
Alýþýyor sevdiklerine insan, onlarla atýyor yürek
Gelecek yoksunluklarýn,ýstýraplarýn ve piþmanlýklarýn
Ardý arkasý kesilmez bu zeminde gözyaþlarýnýn
Ne yenir bir aþ,içilir su, tatsýz tuzsuzdur sofranda ekmek.
Yaðmurun çiselediði kararmýþ gökkubbe
Sanki yansýtýyor köhneleþmiþ düþüncelerimi
Çýkýþý yok bu yolun, kader denen sýnýr kaskatý ve önümüzde
Ritimler kýrýk, ezgiler matemli, duygular vesveseli…
Bir sembolik bavul,bir kalbe dokunan matemli bakýþ
Ne yer bellidir o an, ne de kalpteki atýþ
Okunur sanki ardýndan gidenin, uhuvvetle dualar
Ve bilhassa sol yana meyilli tarifsiz bir acý dokunur.
Artýk ok çýkmýþtýr yaydan, bellidir roller malum,
Sallanan bir çift elde, perdelenir nemli gözler.
Asla sevmedim bunlarý, acý veriyor insana
Tahammülü ne de müþkül, þu amansýz vedalar
Açýk hava müzesi gibiyken þu dünya
Bakmýþsýn ki dönmüþ birden zindana.
Ayrýlan aslýnda fizikler, gönüller hep bir
Aralanan sadece mesafeler, yüreklerse hep tektir
Bu illetin, sitemin namzeti ya sensin, ya da yarenindir
Kabul etmezdi kiþi, arardý bu dertten sýðýnacak bir liman
Ki olmasaydý bizi teselli eden dildeki o tekbir.
Vermesin ayrýlýðý kullara Rab, budur temennim
Kýsa sürsün ayrýlýklar, tez vakitte kavuþsun gönüller
Gelmiþse ayrýlýk baþa, çekmeli ezayý sabýrla bu defa
Nasýlsa biter çile, döner devran, önümüz aydýnlýk
Uzak kalsýn bizden hem gece, hem de karanlýk.
Oðuzhan KÜLTE
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.