düþ iþte
ben çocuðu mu
çocuk beni mi yürütüyor
ilâný aþk ederek gözlerimden
yanaklarýmdan öpüyor
zor uyandým bu mavilikten
tanýdýk pencere önünden
zor kalktým
gerçek ise
çocuk falan yok
kapalý bir havaya uyandým
kitap okumak istemedim
baþýmý aðrýtan dedikodular yerine
döndürdüm baþýmý
saða sola
indim karyoladan
sýzlanmadan içtim çayýmý
kahvaltýmý yaptým
kendi nazýmý çekmeden
pencereye baktým
bitmiþ karlý gün
erimiþ çatýlarýn karý
bir gün neler getirir
bilemeyiz
ne ekersek onu biçeriz belki
bir dost sesi iyi geldi
bir kendine iyi bak
sevgi sözcüðü
dinlendirdi
bilmem bu þiir mi
iç dökümü mü yoksa
günde hasta görmekten
içim karardý
diðer günlerde
tutsun elimi bir çocuk
týpký rüyamdaki gibi
ben onu yürüteyim
o beni..
15. 12. 2018 / nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.