Onyedi, Mayıs ve Temmuz

Bu gece, bir rüyaya uyandým ben anne.
Bir rüya ki, karmakarýþýk her þey gibi.
Gece, dolunay, dondurucu bir ayaz ve ýssýz bir mezar baþý,
Mevsim kefen giyinmiþ sanki,
Bembeyaz bir örtü sarmýþ her yaný,
Yalnýz bir aðaç altýnda, yalnýz bir ben,
Gidiyorum sanki bir bilinmeze,
Dilimde derin bir ahhh, içimde onca hayal ile…
Baþlýyor sanki tamam olmaya doðru bir yolculuk,
Benden uzaklara ebediyyen.
Hayat mayýslarda baþlar, temmuz ortasýnda son bulurmuþ,
Baþladýðýný sandýðýn o yol aslýnda, bir ömrün sonuymuþ.
Ne kadarda çok yandý caným,
Ama hiç kimseler bilmiyor,
Sen bile anne, sen bile…

Onyedisinde bir delikanlýydým,
Onyedisinde yeþeren binlerce ümit,
Onyedisinde yaralandým,
Onyedisinde kýrýldý, kolum kanadým.
Her yerim, her hayalim, her ümidim delik deþik.

Hani… Bir kýz vardý, iki sokak aþaðýda,
Mahalle bakkalýnýn yanýndaki tek odalý o evde,
Senin bana bakýp gülümseyerek, maþallah çekip,
Allah sahibine baðýþlasýn dediðin,
Benimse her görüþümde sokaðýn ortasýnda donup kaldýðým,
Siyah saçlý, siyah gözlü, bahar gülüþlü,
Gülüþlerinde mevsimleri döndüren,
Gülüþlerinde yoksulluðu öldüren,
Onyedisinde düþmüþ ateþ, hem yüreðime, hem bedenime.
Nereden bilebilirdim ki,
Yüreðimi bir sokakta,
Bedenimi bir hastane odasýnda býrakacaðýmý,
Daha bir kez bile göz göze gelemeden,
Ve ona siz yerine sen diyerek,
Ýki kelimeyi düðümlerinden çözüp dilime veremeden,
O gün son görüþümmüþ onu,
Son kez sokak ortasýnda donup kalýþýmmýþ meðerse.
Bir baþ aðrýsý bahanesi ile,
Bir kaç günlüðüne diye yattýðým bu odada, yýllarý eskittim,
Bu dert yaman çýktý be anne bu dert… yaman çýktý,
Ne onyedi yaþýmdan anlýyor, ne hayallerimi biliyor.
Ne sustuklarýmý, ne iç çekiþlerimi duyuyor,
Her þey gibi yalan olmaya yol alýyor bu ömür.

Eskiden baþucumdan ayrýlmazdýn,
Gece gündüz nöbet tutardýn sanki,
Ben uyuyunca aðlar,
Aðladým da kapýnýn önüne kendini zor atardýn.
Nedense bu nöbetlerin yerini, ara ara yaptýðýn ziyaretler aldý sonra.
Ve sonra onunda arkasý kesildi bir býçak gibi,
Bir anlam veremedim ben buna, bu dertler arasýnda.
Sende mi terk ettin yoksa beni…
Sende mi katýldýn benden gidenler tayfasýna,
Hep seni sordum anne hep seni sordum,
Ama bir cevap vereni bulamadým,
Düþündüm durdum geceler boyu,
Kendimi teselli edecek bir yalan uyduramadým,
Sonra bir gün,
Odada uyuduðumu sanan hemþirelerden duydum,
Beni bu dünyada, bir baþýma býrakýp gittiðini.
Temmuz ortasýydý anne, temmuz ortasý.
Dedim ya hayat mayýslarda baþlar,
Temmuz ortasýnda son bulur,
O her son buluþ gelip yüreðimin ortasýna,
Diðerlerinin yanýna öylece kurulur.
Bu ne acý tesadüf anne,
Yine bir temmuz ortasýydý deðil miydi benim bu odaya geliþim,
Þimdiyse senin benden gidiþin.

Biliyor musun artýk canýmý yakmýyor, ne yapýlan iðneler,
Ne verilen ilaçlar, ne de baþka þeyler,
Artýk teselli etmiyor, ne kurduðum onyedi yaþýmýn hayalleri,
Ne de söylenen o boþ sözler.
Önceleri sana çok gücenmiþtim býrakýp gittin diye,
Þimdilerde ise kendime kýzýyorum sana gücendim diye.
Ama çok uzak deðil her þeyin bitiþi,
Zaten bir nefesten öte bir þey taþýmýyorum ki artýk bu odada,
Onyedi yaþýmda baþladý ve onyedi yaþýmda bitti bu hayat,
Bir sokak ortasý ve bir hastane odasýnda,
Daðýldý bütün parçalarým,
Toplamaya gücüm yetmiyor anne,
Gücüme gidiyor böyle gayesiz, çaresiz kalmak.

Haftada bir kaç kez gidiyorum yine rüyalarýmda,
Dolunaylý, o soðuk ve ýssýz mezar baþýna.
Biri aðlýyor her gidiþimde,
Ama kim?
Yüzünü göremiyorum anne,
Karanlýklar içinde bir hýçkýrýk yakýyor,
Önce kulaklarýmý sonra içimi,
Kim bilir dökülen bu yaþlar hangi çok sevdiði giden içindi.
Bende aðladým dün gece onunla beraber anne,
Hem de hýçkýra hýçkýra,
Zaten sen beni bilirsin ya,
Hiç dayanamam yanýmda birinin aðlamasýna,
Ben aðlýyorum ama, o beni duymuyor, görmüyor…
Dün gece, yine ayný rüyadaydým.
Biraz daha yaklaþtým nasýl olduysa ona,
Yine hýçkýrýklar arasýnda aðlaya sýzlaya,
Sonra mezar taþýný gördüm,
Kendi mezar taþým duruyordu karþýmda,
Kendi adým, mayýs ve temmuz aylarý yine yan yana…
Sonra acý bir gülümseme aldý beni,
Bitiyor mu sonunda dedim,
Bitiyor mu?
Onyedi yaþýmda baþlayan bu dertler,
Onyedi yaþýmdan ve benden taþan bunca keder.
Demek boþuna deðilmiþ sürekli gördüðüm bu garip rüya,
Demek boþuna deðilmiþ dilime dolanan,
Hayat mayýslarda baþlar, temmuz ortasýnda son bulurmuþ sözü.

Þimdi, doktorlarýn ve hemþirelerin bile bakýþlarý bir ayrý deðiþti,
Daha baþka bir sevgi ve acýma yansýyor gözlerinden bana karþý,
Zaten artýk aðrýlarýmý dindirmek için yaptýklarý iðnelerden,
Baþka ilaçta vermiyorlar ya bana,
Anlýyorum ki vakit yaklaþýyor bende, temmuz ortasýna.
Olsun koymuyor eskisi gibi hiçbir þey bana.
Yalnýzca o sokak ortasýnda donup kalmadan konuþabileceðim,
O onyedi yaþýmýn tek ve güzel tatlý telaþý,
Birde onun hayali kaldý içimde bir ahh gibi…
Onyedi, mayýs ve temmuz,
Üç kelimeyle kâfi bu hayatýn özeti.
Bu kadar kýsa her þey aslýnda, bu kadar acý,
Bekle beni onyedi yaþým,
Bekle beni temmuz ortasý,
Bekle beni dolunaylý gecem,
Bekle...
Bekle beni son damla gözyaþým…

Sosyal Medyada Paylaşın: