Bugün

Bugün, hüzün olsun senin adýn,
Gözlerimin deðdiði her noktaya sen olmadan sinen,
Yýllara meydan okuyan bir anýdan fýrlayýp,
Hayalimin köþesinde bir anda beliren,
Halka halka sararcasýna benliðimi,
Bütün direniþlerime raðmen beni kendine çeken.
Bugün, özlem olsun senin adýn,
Bulmak ister gibi sende kaybolan kendini, sokak lambalarý altýnda,
Hani o adýmý ve kim olduðumu unutturan bana.
Aldýðým her nefeste hücrelerime kadar iþleyen ve hiç gitmeyen.
Sen bunu bilemezsin,
Böyledir iþte birini özlemek, özlendiðini bilmeden.
Anlatmasý zor, yaþamasý bir o kadar acý ve karmakarýþýk,
Dönüþü olmayan ve istenmeyen bir misafir gibi,
Gelir kurulur yüreðinin ona ait en özel yerine.
Sanki kendine aitmiþ gibi daðýtýr dört bir yana gizlediðin bütün sýrlarý.
Bir gün eski bir þarkýnýn unutulmuþ nakaratýnýn bir notasý,
Ya da bir þiirin en son noktasýdýr gelip direnebileceðin yer,
Ýþte o son noktada çekersin teslim bayraðýný, direndiðin gözyaþlarýna.
Bir anda alýr götürür seni senden, bilinmez kör karanlýk kuyulara,
Yalan yanlýþ duygularda kaybeder hayat, deðerini ve anlamýný,
Bir sorgudur sürer gider, kýsýr döngünde, hayata dair…
Tamam mý? Yoksa devam mý?

Bugün, yalnýzlýk olsun benim adým,
Kaybolan ben deðil miyim nasýl olsa kuru kalabalýklar arasýnda,
Ben deðil miyim terkedilmiþ gibi koskoca bir hasretin tam ortasýnda,
Belki gelir ümidiyle gördüðü her çocuðu çocukça tembihleyen,
Ve ondan bir müjde bekleyen,
Gözlerimi dikip sokaðýn köþe baþlarýna saatlerce…
O parmak uçlarýnda yürüyüp geleceðin aný gözleyen.
Bugün, vuslat olsun benim adým,
Artýk yýllarca taþýdýðým ümitlerimin bile ümit kesip terk ettiði,
Sahipsiz duygularýn harman olup delice estiði,
Gündüzün sona erip, yýldýzlara, aya, geceye ve hüzne yol verdiði,
Kararan bulutlarýn yaðmura kol kanat gerdiði,
Ömrümün son kýyýsýnda,
Hasretin son bir defa daha akýp gittiði,
Beni benden eden onca duygunun mezarý baþýndayým,
Önce ben sana okuyayým bir Fatiha,
Sonra da istersen, sen bana.
Eðer zor gelir diyorsan bu dahi bana,
Ýstemezsen onu bile okuma.
Bugün, benim adým vuslat
Dilimle yüreðim arasýnda sýkýþýp kalmýþ bir ben gizli, bu son bakýþta,
Ayrýlýk mý?, aðlamak mý?, söylemek mi?, susmak mý?, özlemek mi?, yoksa kaçmak mý?...
Adýný bile koyamadýðým duygularýn, ez cümlesine bir veda mý?
Dönmek yok artýk, sende býraktýðým diðer yarýma,
Bir daha… Bir daha… Asla…
Ýþte, burasý gelip gideceðim her þeyin bittiði,
Her þeyin benden,
Benimse her þeyden kurtulduðum,
Bütün varlýðýmla senden ayrý düþeceðim son nokta…



Sosyal Medyada Paylaşın: