Saat karanlýk
kimliksiz düþüncelere gebe kalýyor zaman
soyunup iri memeli hayat
hüzün emziriyor dudaklara
kana kana
kapatýyor aðzýný…
-susturuyor ne varsa-
teni ahþap bir masa
üstü çiðli dizelerle
bir terastan bakýyor diðer ben
özlemi konuk ederken
buyur ediyorum yalnýzlýðý
þehir, deniz içini çekerek saklýyor gri mavi gözlerini
durgun bir mey ince yaðmur sarhoþluðu
çelimsiz kalýyor insanýn cahili
þair diye geçinenleri
denize döküyorum…
-susmak var-
sessiz sessiz yararak denizi
genç bir þilep geçiyor edayla
dalgalarla karþýlýyor Ýstanbul
düþlerimi vurup yüzüme
öpüyor durmadan boðazý dudaklarýyla
hediye ediyor yakamozu balýkçýlara
kuþbakýþý kýz kulesine bakýyorum
kýrýk bir hikaye gibi duruyor karþý sahilde...
-susuyorum-
hüzne meyilli gece bu gün
çürük bir sakýz gibi patlýyor balonu hayatýn
dudaklarýna yapýþýp
kalýyor çenesinde insanýn
elmas kýrýðý ruhunda
apakça bir kýz ay
süzülüyor gecenin koynuna
yine de mutlu deðil
aðlýyor musun Ýstanbul
baþýnda kahýrlý bir bulut
martýlar geçiyor anlamsýz kalýyor ses
içindekilere kanat çýrparak…
-sustular-
özeniyorum sokak lambasýna
sadýk bir sevgili gibi bekliyor Halici
diyorum ki düþ kurmakta bir sanat
yönü bilinmez bir uçak
gökyüzüyle seviþiyor
iþte tam o anda bir þarký bölüyor aný
“ah Ýstanbul Ýstanbul olalý”
körleniyor hayat makasý
keserken umut kurdelesini…
demli þekersiz bir çay
dizeler
sözceler
i mgeler
buruyor aðzýmýn tadýný…
- k/s /usturdum-