Kent uyurken
ben geceden söz saklýyorum koynuma
sabah olmadan
saksýdaki çiçeklerle
mor menekþelerle týp oynayýp
çalýmlýyorum yýldýzlarý
güneþe bir þut çekiyorum
saçlarýmý býrakýp denize
uzanýyorum boðaza þöyle bir
gerdanýma diziliyor gemiler
yakamozlar dans ederken
çýkageliyor hayalin
toplayýp eteklerimi
adalara kaçýrýyorum bizi
fayton nal sesleri döküyor
söz söz hece hece
týk týk dizeler geçiyor
dörtnala koþuyor çýlgýnlýk
eh be diyorum
ne güzel kokuyor gardenyalar
saklýyorum genzime hepsini
kilise çanýna göz kýrpýp kaçýyorum
çal diyorum istediðin kadar
kalbim kadar deðilsin ki…
Büyükada’dan Heybeli’ye kaçýyor düþler
çocukluðumu anýmsýyorum
ne varsa cukka ediyorum ceplerime
kaçamak denize girip
suya düþtüm diyorum masum yalanla
ne çok yüzüyorum i mgelerle
kimseler bilmiyor
aslýnda o günden kaldý saçýmýn sarýlýðý
dudaklarýmdaki pembe
ve güneþle yýkanýr o günden beri
gözlerimdeki pýrýltý…
her geçiþimde boðazý
yüreðim çarpýyor
eski günlerimden kaldý hatýrasý
alýp geliyorum eve mýsýr çarþýsýnýn seslerini
sesleniyor her söz çýðlýk çýðlýk
Kapalýçarþý oynuyoruz dizelerle
al gülüm ver gülüm
hanlardan geçiyoruz el ele.
Ýstanbul sen uyurken
ben sevgilimi alýyorum koynuma
surlara saklýyorum
sarnýçlarda geziyoruz kol kola
ýsmarlamam mý hiç Dolmabahçe’de çay
hem de tavþan kanýndan denize baka baka…
Galata köprüsünden sallýyorum oltayý
rengârenk aþk çekiyorum
atýyorum gönlümün kovasýna
güneþ batmadan tutuyorum yolu
doðru Sarýyer’e
gamzemi düþürüyorum sahile
gülerken güzel oluyorum diye
yansýyor dalgalarla yüzüme
bir çift midye gibi açýlýyor ellerim
açýyorum o çýkýyor her þiirin içinden
bir beyaz inci gibi seni takýyorum göðsüme...
bu þehir bitmez bu þiirler de
þimdi uyumalýyým rüyana yetiþip
nerede kalmýþtýk…