Vicdan af çýkarmaz gönül yakana,
Duvardaki resmi sökmekle bitmez.
Geçmiþin yapýþýr bir gün yakana,
Duygular üstüne çökmekle bitmez.
Yaþanmýþ ne varsa çizgi çekerek,
Gýybet taþlarýna, hasret ekerek,
Önüne çýkana hep dert dökerek,
Soðuk esip, deli akmakla bitmez.
Ýyi gün dostlarýn sanmam yaþ döker,
Bir akbaba olur, baþýna çöker,
Yüzüne “vah” diyen yoksan ’oh’ çeker!
Dönüþ gemisini yakmakla bitmez.
Hüznün; yüreðinden, yüzüne vurur,
Küller savrulsa da közleri durur,
Berrak gül kokulu, pýnarlar kurur,
Vebali boynuma yýkmakla bitmez.
Hep sussan kalbini daðlayacaksýn,
Gerçekleri görüp, aðlayacaksýn,
Olmaza çok umut baðlayacaksýn,
Dilinden bir ismim çýkmakla bitmez.
Yüzünde bir maske hep gülüþlerin,
Ömrünü tüketir, iç çekiþlerin,
Gururunu çiðner, sürer düþlerin,
Saklý gözyaþlarý dökmekle bitmez...
Özcan Ýþler
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.