O giderken, özürü hoþ deðiþmeler icat eder, Eldivenin tekini býrakýr, pencereyi kötü kapatýr; Ya da “Bir þey söylemeyi unutur…” Bu her zaman çocuksu ve her zaman eþsizdir.
Son okþamasý kollarýný çok aðýrlaþtýrmýþtý, Pembe kanýn tutuþtuðu dudaðýný öperdim. Endamýnýn hatlarýnda dolaþýrdý mutluluðum; Kadife gözlerinin gecesinde kendimi kaybetmiþtim .
O ipek bir ürperti içinde yarýn gelecek; Bununla beraber bilmiyorum ve sevincimden Titriyorum: Vedalar beni hep endiþelendirdiði için.
Öfkesi benim için hiç sert olmadýðý zamanki, Unutmamam gerekir aðzýnýn nefesini Ve gözlerinin mavi ve tatlý ýþýðýný.
Albert Mérat (1840-1909) Çev. Sunar Yazýcýoðlu
Sosyal Medyada Paylaşın:
sunar yazıcıoğlu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.