Yoksun

Sen, ben yaþayabileyim diye varsýn.
Þu pencere,
Seni düþünüp bir sigara daha yakmak için var.
Seni öyle özledim ki,
Bununla yaþamak niye var?
Ne var, sensiz bu kadar yaþayacak?

Bitmesi gerek.
Masallar gibi bunun da bitmesi gerek.
Benim seninle baþlayan bu masalým,
Sen yokken ne anlatacak?
Yazaný ben, okuyaný ben...
Masal dediðin, kimseye yük olmayacak.

Þu sokak,
Ellerimiz birbirini tutsun,
Ayaklarýmýz her adýmda birbirine eþlik etsin diye var.
Bu sokaðýn güzelleþmesi için,
Sana ihtiyacý var.
Ýstiklal’in...
Bahariye’nin...
Bu þehrin...

Ama yoksun.
Çirkinliklerin hepsi bu yüzden var.
Aðlayan çocuklar,
Kanatlarý aðýrlaþmýþ kuþlar,
Havadaki þu sýkýntý,
Ozondaki delik...
Hiç Afrika’ya gitmedin deðil mi?
Orada bu yüzden açlýk var.

Yüzünü avucuma,
Elimi teninin beyazýna,
Parmaklarýný dudaðýma iliþtirmeyecek þeyler var bundan sonra.
Baþlý baþýna hüzündür bu.
Ne yapayým bundan sonra bu sensiz geceleri?
Bak karþý kaldýrýmdaki aðaçlarý söktüler.
Yerine elektrik direkleri dikildi.
Sen gittin,
Kýyamet baþladý bu sokakta.
Çetin abinin evi yýkýldý önce.
Ahmet bakkalýn dükkaný...
Ne yapayým ben sensiz bu þehrin sabahlarýný?

Üzerine basýyorum diye,
Dimdik ayakta sanýyor beni,
Mahallenin delikanlýlarý...
Söylesene;
Ne yapayým sana ulaþamayan yollara düþmüþ bu adýmlarý?

Bak ben hala,
Beni sabaha uyandýran her sebebi sana iþliyorum inatla.
Yalnýzlýðýma inat,
Bütün kalabalýðýný bu þehrin, senden biliyorum.
Bir ses, bir nefes duysam,
Geldin sanýyorum.
Ortalýðý topluyorum hemen.
Daðýlan ne varsa kuytulara iteliyorum.
O an,
Bütün kuþlar gülümsedi sanýyorum.

Ben, seni sevmek için varým.
Sen, ben yaþayabileyim diye...
Sen yoksun.
Bu kadar yaþamaya ne gerek var?
Sosyal Medyada Paylaşın: