Biz birlikte oturuyorken, Victor Hugo, Çev. Sunar Yazıcıoğlu

Biz birlikte oturuyorken
Bir zamanlar bizim tepede,
Su akar, çalýlar titreþirken
Koruluða deyen evde.

O on yaþýndaydý, ben ise otuzumda;
Hiçbir þeye deðiþmezdi beni.
Ah! Derin ve yeþil aðaçlarýn altýnda
Otun kokusu ne güzeldi!

Ýþimi hafif, göðümü mavi,
Kaderimi mutlu kýlardý.
Ne zaman ki bana: Babacýðým derdi
Tüm kalbim: Tanrým! diye haykýrýrdý.

Sayýsýz hayallerimin arasýnda,
Neþeli konuþmasýný dinlerdim,
Gözlerinin ýþýðýyla
Gölgede aydýnlanýrdý alným.

Onda bir prenses edasý vardý
Elinden tuttuðumda;
Durmadan çiçek arardý
Ve fakir arardý yolda.

Herkesin gözünden gizlerdi,
Çalarmýþ gibi verirdi.
Ah! Giydiði küçük güzel elbiseyi
Hatýrlýyorsunuz deðil mi?

Akþam, mum ýþýðýnýn yanýnda,
Küçük gürültülerle cývýldardý,
O sýrada pencerenin kýzarmýþ camýna
Gece kelebekleri çarpardý.

Melekler onda kendini yansýtýrdý.
Mutluluðu ne de güzeldi!
Aslâ yalan söylemeyen bakýþý
Gök, göz bebeklerine verdi.

Ah! Gördüðümde henüz çok gençti
Ne zamanki kaderimde belirdi!
Þafaðýmýn çocuðu,
Sabahýmýn yýldýzý oldu!

Ay ýþýklý ve duru,
Gökte parlardý güzel aylarda,
Nasýl giderdik ovaya doðru!
Nasýl koþardýk ormanda!

Sonra, yalnýz kalmýþ ýþýða doðru
Karanlýk evi yýldýza boðardýk,
Vadiden geri eve gelinirdi,
Eski duvarýn köþesinden dönerdik;

Gelirdik, kalplerimiz coþkuyla dolu,
Göðün ihtiþamýndan bahsederdim.
Arýnýn bal yaptýðý gibi
Genç ruhuna þekil verirdim.

Saf düþünceli tatlý melek,
Dünyaya gelirken neþeliydi...
Bütün her þey gelip geçti
Gölge gibi, rüzgâr gibi!

Villequier, 4 Eylül 1844

Victor Hugo
Çev. Sunar Yazýcýoðlu

Not:
Léopoldine, Victor Hugo’nun büyük kýzýdýr, henüz 20 yaþýndadýr. Kendisinden 6 yaþ büyük olan eþi Charles ile, ailesinin yaþýnýn evlilik için küçük olduðu itirazlarýna raðmen, severek evlenir. Charles’ýn amcasý, amcasýnýn oðluyla çiftler Seine nehrinde bir yelkenli kanoyla dolaþmaða çýkarlar, hava önce güzeldir ama sonradan fýrtýna çýkar, kano devrilir. Çok iyi bir yüzücü olan Charles birkaç dalýþtan sonra Léopoldine’i çýkarýr, onun da diðer ikisi gibi ölmüþ olduðunu görünce o da ölmek için dalar ve ölür. Olay’ý köylüler görmüþtür, onlar anlatýrlar. Villequier’de olan bu olayý Victor Hugo 4 gün sonra duyar ve bir çok yýl edebi çalýþmasýna ara verir. S.Y.
Sosyal Medyada Paylaşın: