mezarlık tiyatrosu

.



ölümsüzdü karanlýðýn gizli törenleri
tanrýsalda arka planýn resmiydi yalnýzlýk
nasýl da mükemmeldik hepimiz.
tuzaða çekilen tanýk
gafil avlanan düþman,
kendimize hýzla koþarken kaçamadýðýmýz kendimiz.



þimdi kan saatleri
ve daha fazlasý,
bu kez çok sayfalý,
sözün ta kendisi ayný kara safra
hayatýmý ortaya koyarým ki
sur’a üfürüldü hiç canýmýz.



yangýnsýz cehennemlerde
öyle ki
naralar atar aklýmýn en ücra köþesi
en mahrem yere inatla
ölümle benzer sonu gelmez inleyiþlerde
kör kuyunun dibinde ýssýz düþlere sýðýnan
dünyayý doðuran karanlýktý bedensiz çocukluðum.



gebe kalabilseydi toprak
þehvet yüklü bulutlardan
çaðýrýlan bir ben doðardý
sesi, soluðu yorgun cesetlere
yansýrdý yüzüm...



sorma hakkým olsaydý eðer;
þeytanýn elini tutacak kadar ne yaþadým
uyuþmaz vahþiliðimde neydim
yeryüzünün yaratýlýþýnda
ve
tapýnýrken gökyüzüme
suç ortaklarým gezinirken ortalýkta
ruhumu arýyordu cismim
týrnak aralarýma sýkýþan bezginliðimle…



nicedir
çocuk oyununda sözlerim
damarlarýmý daðlayan kanla
cennetten neden kovulduðumu unutup
kaçýp içimin hiçliðine
bir að örüyorum kendime kendimden
yenilgim ateþ
ilk aidiyet su
boynumda ölüm tasmasý
köprücüðümde geceden bir kefen.



uykuyu yerle bir ediyordu
kutsal yalnýzlýðým
hadi adýmý söyle de tanýþalým yeniden.



bir kere daha soruyorum
dokunabilmek için Tanrý’ya
kimin gösteriþli bir tabuta ihtiyacý var...



ölüme dönmemek üzere ölüyüm.


Sosyal Medyada Paylaşın: