Kanatlarýný çýrpmaya korkan bir kuþ iken
itilip düþtüm dalýmdan.
Umutlarým gibi
sarý yapraklar döküldü ardýmdan
Bocaladýkça ýslak toprakta
sýðamadým Ýstanbul’a...
Gidiþler kadar
siliþler takýldý ayaðýma.
Çöktüm kül kedisi gibi
bir ormanýn ortasýna.
Ezip geçti ruhumu acýlar
Yoksulluðun iþkencesiydi
ayaðýma uymayan ayakkabýlar.
Huylu huyundan vazgeçmez
en iyi ben bilirdim
Ama ölesiye
ama bitesiye...
Acýmasýz týnýlara
zincirlenirken bedenim.
Dönüþlere açýlmadý kapýlar
tay tayda kaldý adýmlar.
Býraktým söz geçmiþimi
Sokaðýmýn kenarýna
Küskün bir çiçek
’’Göç’’ etti þiire her satýrýnda
Birleþik zamanlarýn
Hem maðdur hem maðrur sesiydim
yenik düþmeden
adýna çaresizlik denen hayata...
Ferdaca
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.