bu acýya düþsen sende yanarsýn ki unutulmuþluðun ardýn da efkarlar bilirim ansýzýn gelip insanýn içini býçak gibi deþen en çokta yalnýzlýðýn dokunur savrulan yanýna
sende bilirsin giden hep unutur söz uzaða varmaz anlatamaz bekleyenin gözlerinde ki esareti kavuþturmaz hasrete hasreti
bu acýya düþsen usul usul seni de yakar çiseleyen yaðmurun sesi
hani daðýn yamacýnda dursan bir daðýn yamacýnda bir dað daha var derlerdi daðlar içini kime dökerdi bilmezler be caným yol yokuþ olur dert seninse zaman asýr kim anlardý ki seni uzaktan uzaða yaralýðý yüreðin hangi yükü taþýr
sonra biz bizeydik gecenin nankör tarafýnda günler elbetteki doðuyordu zehir zemberek ama ibaretin yokluðundu baktýðým her aynada bana kalsa aðlardým dâhâ dal kýrýldýysa ciðeri yandýysa insanýn diyor ömür rüzgarý neyin penceresidir artýk kifayetsiz kalan her bir söz?
bu acýya düþsen kendini arardýn inan etinle týrnaðýnla
bu acýya düþsen ezber ederdi adýmý inan
sustuðun dudaklarýnýn ucunda ölüm
Sosyal Medyada Paylaşın:
Almira Elif Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.