Maralım

​
Mutluluktan aðlarken, topraðý ýslatýrcasýna
Efkar sokaðýna, boy boy aynalar koymuþlar
Sen gidince, kalýr mý güller kýrmýzý
Güler mi, mutluluða doymayan çocuklar...

Yutkunamýyorum, seni düþünürken maralým
Bu þiir, günlerdir noktalanmasýn diye feryadým
Bir sonu gelmedi, sonsuz kýrgýnlýðýn;
Baþýný bulamazken, sonunda parçalandýk...

Bizi hoyrata atanlarýn, kemikleri dökülsün!
Nifak tohumlarýný ekip; yonmayanlar utansýn!
Sýksan içimi her yerden fýþkýrýcak piþmanlýk;
Dýþým bir bataklýk, içime bundan bakmadýn...

Ömrümce unutamam, temiz kalbini
Su döküyorum ardýndan uzun yolun yolcusu
Ben öldüm, sen öldün, herkes öldü
Yüreðimde ölmeden gel, uðurlar olsun...

Ruhumun tasnifi yok psikologlarda
Beni, deðil dünya; ben anlamam
Sende anlama, terket þiirlerime beni
Sarýldým satýrlara aratmaz seni.
Sosyal Medyada Paylaşın: