Jocelyn, 20 eylül 1793, Alphonse de Lamartine, Çev. Sunar Yazıcıoğlu

Zamanýn aðýrlýðý yok artýk benim için ;
Dengeli ve yumuþak bir hamleyle uçup giderken zaman
Hafiften beni okþuyor; isterdim ki her akþam
Ýlerleyen gün sabahleyin, az önce yeniden baþlamýþ olsun;
Bu da, günün gölgede doðmasýndan, ölmesinden,
Vadideki göðün ýþýl ýþýl ya da karanlýk olmasýndan,
Çalýkuþunun rüyamda ötüp ötmemesinden daha iyidir.
Kalbim artýk güneþin tek ýþýnýna, kaçan mevsime,
Geçen buluta tâbi deðildir;
Her saatin, her yerin mutluluðu kendi içindedir.
Her mevsim, her gökyüzü iyidir, insan iki olunca ;
Etraf deðiþirmiþ ne önemi var kalpler bir olduðunda?
Biri diðerine, onun zamaný, göðü, dünyasý olur;
Kaçan saat daha dolu, daha zengin döner geriye ,
Kalpler tükenmez, biri diðerine açýktýr her an,
O onlara bulutsuz gök kubbe olur her zaman.
Oraya dalarlar gölgesiz, oraya kayarlar yelkensiz.
Yeni bir ufuk yüzünü hep açýk tutar orada;
Her dostun kelimesi çýnladýðýnda
Ayný duygu uyanýr diðerinin göðsünde;
Birinin düþüncesini ortaya çýkaran söz
Diðerinin dudaklarýnda baþlamýþtýr bile;
Bir hareket kelimeye yardým eder, göz kalbi açýklar,
Ruh hiç bitkin deðildir ve daima akar;
Yeni bir evrenin ortak duygusu
Ayný anda titreþir, dökülür, sonra bir olur;
Diðerinde her þey keyifle çýnlar,
Birbirlerinin yaþadýklarýna bakar, hissettiklerini duyarlar;
Temiz düþüncesini aðzýndan kaçýrarak,
Düþüncülerini anlatýr, bilinmeyen bir dil yaratýrlar;
Kendinde aradýðý bir kelime iþitildiðinde,
Bizzat kendini anlar, düþ kurar, bu benim, der !
Kendi belirtkesini görür yaþayan resminde,
Sevilenle arkasýndaki dünyaya hayran kalýnýr;
Ve dayatýlmýþ, sýrayla dayatýlan yaþam,
Aþk ile taþýnýlan kutsal bir yük sayýlýr !

Alphonse de Lamartine (1790-1869)
Çev. Sunar Yazýcýoðlu

Sosyal Medyada Paylaşın: