GÜN ÖLÜRKEN

Zaman acýmasýzca geçip gider
Geriye kalan yalnýzlýklarýmýzla yapýlan hesaplarýmýz.
Bir gün daha yaþlanýr bir önceki gün gibi.
Aðlayan zaman mý yoksa zamana yenik düþen bizler mi?
Perdenin arkasýndan bakarken günün ölümüne tanýk olur gözlerim.
Gözlerimden dökülen yaþlar süzülürken yanaklarýmdan.
Ýstemsizce düþer ellerime gözyaþlarým.
Dudaklarýmdan dökülürken güne veda,
Ellerimden kayarken perde,
Karanlýða gömülür bir gün daha sessizce..
Kapanýr gözler karanlýða yorgunluk bu olsa gerek.
Yarýnlar kapýda bekler sabahýný yeni bir günle.
Gidenler gittiler önceki günle beraber kapandý sayfalar.
Saçlarýma düþen ak teller, yýldýzlar gibiydi.
Eski resimlerde kurduðum hayaller.
Siyah ve beyazdý tüm anýlar.
Bir düþtü sanki yaþananlar.
Gün ölür günler ölür bir bir saymak imkansýz.
Günle gidenler gün gibi dönmezler bir daha çaresiz.
Geçmiþin karanlýðýnda yitip giden anýlarým.
Kapanan gözlerim biten bir güne veda ederken.
Dalýndan kopan yaprak gibi çaresiz þimdi.
Yavaþça açarken gözlerimi yeni doðan bir güne.
Dudaklarýmdan sessiz bir merhaba düþer istemsiz.
Zaman acýmasýz
Her gün bir günün ölümüne tanýk olmak ne hazin.
Gözlerimden dökülen veda yaþlarý süzülürken yanaklarýmdan.
Yorgun ellerime düþer çaresiz.
Gün ölür günler ölür.
Daha kaç yarýna bakar gözlerin kim bilir.
Acýmasýz ve umarsýz geçerken zaman.

Sosyal Medyada Paylaşın: