YOKLUĞUNUN ŞİİRİ

sen yoksun ya, sevinçler de yok
göðsüm daralýyor kederden
nasýl ve nerde büyüyor þimdi
ilk dizesi þiirimin, hangi hüzünden

sâhi, hangi mevsim ikimizindi

þaþkýn bir çocuk gibi bakýnýyorum
hayata, yüreðime, çiseleyen yaðmura
boynum bükük, öyle akýyorum
özenle biriktirdiðim gözyaþlarýma

en vurucu þiirlerimi yakýyorum

hepsi kaçak görüþmelerimizden kalan anýlar
sesindeki incelik, kesik kesik gülüþlerin
bir yangýný ötekiyle buluþturuyor
ne kadar çok þey varsa, bildiðim bilmediðim

ah, tüm seviþmelere kan karýþýyor

hunharca çullanýyor üstüme karanlýðý
çetelesi tutulmuþ zehirli sözlerin
bir zýndýk oluyorum sonrasý durduk yerde
gelip kurtarsa beni yumuþacýk yüreðin

katýþýksýz acýlar üþüþüyor beynime

ukalâyým, farkýndayým, herkes farkýnda
tebâ’nýn ve töre’nin tapusunu deldiðimin
sað yaným, yýkýk bir gül; sol yanýmsa firarda
yanýlsamadan da öte, sanrýlar içindeyim

adým kötüye çýkmýþ, sanki umrumda

Berfin Bahar, Mayýs 2017, Sayý 231

Sosyal Medyada Paylaşın: