K ö r d ü ğ ü m

herkes kendi acýsýnda buluyor ölümü
ölmeyi öðreniyor yaþarken


baþkaldýran ruhuma
yetmiyor yüreðimin dalgakýranlýðý
kursaðýmda bir kemirgenin acý suyu
günlerin merasimi hep ayný


tinin yarasý tendeki mühür
yüzüme fatihâsýný sürdüðüm kor
dünün dokuz canlý yangýný avuçlarýmdaki zaman
ederi yok, gideri çok, her kapýsý karanlýða açýlan


ýssýzlýðýna mýhlandýðým sarp kayalýklarda
hayata dönmüyor yüzüm, gayrete gelmiyor yaþam
yok yarýn/ lar aklýmýn tahtasýndaki hedef


lehçesi anlaþýlmayan var/ larla kalkýyorum hayat sofrasýndan
aþaðý doðru bitmeyen bir yokuþ koþturmasý
gün geceyle boðarken kendini
tutuþuyor dilimde sövgüler


vuruluyor çocukluðumun meddahý
kýrk yalan içimdeki neþe
bir karanlýk milde uzuyor sessiz harflerim
nasýl, kime desem arz-ý hâlimi
dünya tepetaklak dönerken
bir þiir dökemiyor dilini
zehirli dillerin tokadý kulaklarýmda
oysa, þarkýsý susan yaþama, nasýl da delice vurulmak isterdim þimdi
suçlarým, saçlarýma dolanmýþ geceyle kördüðüm


Hâdiye Kaptan
Sosyal Medyada Paylaşın: