Sabah yıldızı, Cesare Pavese, Çev. Sunar Yazıcıoğlu sunar yazıcıoğlu
Sabah yıldızı, Cesare Pavese, Çev. Sunar Yazıcıoğlu
Yalnýz adam uyandýðýnda deniz hâlâ alaca karanlýk, yýldýzlar titreþiyor. Bir ýlýk nefes denizin yataðýnýn bulunduðu, kýyýdan yükseliyor ve esintiyi hafifletiyor. Bu þimdi oraya hiçbir þeyin ulaþamayacaðý saat. Pipo ise diþlerin arasýndan, sönmüþ olarak sarkýyor. Vakit gece, su rahatça çalkalanýyor. Yalnýz adam az önce büyük bir dal ateþi yaktý ve kýzaran topraða bakýyor. Çok geçmeden deniz de ateþ gibi olacak, parýl parýl.
Bir günün þafaðýnda hiçbir þeyin olmayacaðýndan daha acý bir þey yoktur. Ýþe yaramamazlýktan daha acý bir þey yok. Gökten, þafaða yakalanan, yeþilimsi yorgun bir yýldýz sarkýyor. Denizi hâlâ alaca karanlýk görüyor, ateþin lekesini ve yanýndaki, bir þeyler yapmak için, ýsýnan adamý; görüyor, sonra bir kar yataðýnýn bulunduðu karanlýk tepelerin arasýnda uykuya dalýyor. Yavaþ geçen saat artýk bir þey beklemeyenler için acýmasýzdýr.
Güneþin denizden görünmesi ve uzun günün baþlamasý üzüntü müdür? Ilýk þafak yarýn dönecek, berrak ýþýkla, dünkü gibi olacak, aslâ bir þey gelmeyecek. Yalnýz adam sadece uyumak istiyor. Son yýldýz gökte sönünce, adam yavaþca piposunu dolduruyor ve yakýyor.
Cesare Pavese, Ýtalyancadan çev. Sunar Yazýcýoðlu
Þiirin aslý : La stella del mattino, L’uomo solo si leva che il mare è ancor buio e le stelle vacillano. Un tepore di fiato sale su dalla riva, dov’è il letto del mare, e addolcisce il respiro. Quest’è l’ora in cui nulla può accadere. Perfino la pipa tra i denti pende spenta. Notturno è il sommesso sciacquìo. L’uomo solo ha già acceso un gran fuoco di rami e lo guarda arrossare il terreno. Anche il mare tra non molto sarà come il fuoco, avvampante. Non c’è cosa più amara che l’alba di un giorno in cui nulla accadrà. Non c’è cosa più amara che l’inutilità. Pende stanca nel cielo una stella verdognola, sorpresa dall’alba. Vede il mare ancor buio e la macchia di fuoco a cui l’uomo, per fare qualcosa, si scalda; vede, e cade dal sonno tra le fosche montagne dov’è un letto di neve. La lentezza dell’ora è spietata, per chi non aspetta più nulla. Val la pena che il sole si levi dal mare e la lunga giornata cominci? Domani tornerà l’alba tiepida con la diafana luce e sarà come ieri e mai nulla accadrà. L’uomo solo vorrebbe soltanto dormire. Quando l’ultima stella si spegne nel cielo, l’uomo adagio prepara la pipa e l’accende.
Cesare Pavese (1908-1950). Sosyal Medyada Paylaşın:
sunar yazıcıoğlu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.