Kumsalda Alacakaranlık, Auguste Angellier, Çev. Sunar Yazıcıoğlu

Deniz, bu akþam, suskun,
Aðýr, pürüzsüz, yorgun,
Hareketsiz, çarþaf gibi;
Ve, þimdiden gökyüzü kararmýþ .

Kocaman bir yaðmur bulutu sâkin.
Günün sonunun bittiði,
Gri ve kýrmýzý bir zeminde uyumakta olan
Ufuk bir sisle kaplý;


Bir yýldýzýn parlamasý hariç, ne gökyüzünde,
Ne de denizin üstünde, hiçbir þey kýmýldamýyor.
Yalnýz uçsuz bucaksýz geniþlikte
Suskun bir kumsal görülüyor.

Matem elbisesi giyinmiþ, bir kadýn,
Heykel gibi sessiz,
Bir kayanýn üstüne oturmuþ, hayal kuruyor.
Alný tülün altýndan sarkýyor ;

Elleri dizlerinin üstünde çapraz ;
Ellerinde bir dal tutuyor,
Ve siyah pilili elbisesi
Bronzlaþmýþ sulara deyecek kadar iniyor.

Kýyýdan yukarý yükselen gece,
Karanlýk yas tülleriyle onu örtüyor;
Çok geçmeden hareketsiz görüntüsünden geriye,
Bir yýldýza deyer gibi görünen
Sadece yüzü kalýyor.

Sonra yüz siliniyor; ve hiçbir þey
Biriken hüznü artýk meydana çýkarmýyor,
Son anda o yabancý ve mükemmel endamýný
Alacakaranlýðýn insaný andýran varlýðý
Ortadan kaldýrýyor.

Auguste Angellier (1848-1911)
Çev. Sunar Yazýcýoðlu


Þiirin aslý :

Crépuscule sur la Grève,

La mer, ce soir, est taciturne,
Lourde, lisse, lasse, immobile,
Comme de l’huile dans une urne ;
Et, dans le ciel déjà nocturne,

Un puissant nuage est tranquille.
L’horizon est voilé de brume,
Qui dort dans un fond gris et rouge
Où la fin du jour se consume ;

Sauf lorsqu’une étoile s’allume.
Rien, au ciel, ni sur mer, ne bouge.
Seule dans l’immense étendue
De la silencieuse grève.

Une femme, de deuil vêtue,
Paisible comme une statue,
Sur un rocher assise, rêve.
Son front sous son voile se penche ;

Ses mains, sur ses genoux croisées,
Tiennent entre elles une branche,
Et sa robe aux plis noirs s’épanche
Jusqu’à toucher les eaux bronzées.

La nuit, qui monte du rivage,
De ses crêpes sombres la voile ;
Bientôt de l’immobile image
Rien ne reste que le visage,
Qui semble toucher une étoile.

Puis il s’efface ; et rien n’exprime
La tristesse qui s’accumule
Au dernier instant qui supprime
La figure étrange et sublime,
L’âme humaine du crépuscule.

Auguste Angellier (1848-1911)

Sosyal Medyada Paylaşın: