Zamansýz düþen o yapraðýn
aðacýna özlemi gibidir bazý sevgiler, mesafelerin hükmü yok..
|
Hasreti asi’l bir rüzgâr gibi
daðýtýr dökülen yapraklarýný içmin
belki savrulduðum iklimlerden dönerim
bulurum kendimi
belki biraz eksiktir aklým
sorma sebebini
ve niyesini
sadece sar, þifala kanayan yerlerimi
bir tutam gül olsun gülüþün bahçesinde kâlbimin
bir fiske su yüzümün çölünde
durulayým fýrtýnalarýmdan
çiçekler seçeyim tohumlarýnda huzur yeþeren
yeþerdikçe aslýna bürünen
belki tutulur gözlerimin rengi sevdanýn güzelliðine
mayalanýr buz olan kâlbim sýcaklýðýyla kâlbinin
yeniden doðarým öldüðüm yerden belki
tutunurum gök’yüzüne.
||
Yokluðu kül seriyor gibi içime
evlat edinircesine sahipleniyor nârýmý
güller serpiliyor yüreðime
elleri bir çocuðu sever gibi dokunuyor
büyüyorum sevinçlice
büyüyor
tüm kabûslarý hâyr’a yoruyorum bir bir
dinlendiriyorum yorulan aklýmý göðsünde
menekþelerim canlanýyor saksýsýnda
penceremde mutlu serçeler
uçarken hevesli lavanta bahçelerine.
|||
Gümüþ bir vuslat oluyor sabýr - deðeri som
herþeyi ahirete erteliyorum
binbir umut gözlerime yerleþiyor peþpeþe
kâlbim sýðýrcýk sevinci
rengi hibe edildiðinden beri sevginin
ýlýmlý bir mevsim yaratýlýyor ömrüme
güzel sözler, umutlu ayetler diziliyor tarihine takvimlerimin
âþk olsun diyor annem kederlerime
gülümsüyor
gülümsüyorum
öldüðüm yerden baþlýyorum yaþamaya
grilerimden öpüyor þiirler
gökkuþaðý gözlerim..
___
Amansýz üþüyen o yapraðýn
aðacýna hasreti kaðýda dizilen bu cümleler
umutkanlýk çilenin panzehiri , mesafe ve bahanelerin hükmü yok..