Bir kızböceğinin ölümü, Anatole France, Çev. Sunar Yazıcıoğlu

Islak balçýða deyen söðüt dallarý altýnda,
Uyuþuk, duygusuz, kirli bir ayak takýmý susmuþtu o sýrada;
Uzun bacaklý örümceklerin suyun üstünde
Buhar çýkaran beyaz nilüferlere doðru kaçýþtýklarý görülmekte.
**
Ama, sâkin yaþamýn keyifsiz ve
Hemen hemen deliksiz uyuduðu bu alemde,
Sadece ýþýðýn ve kýraðýnýn bir günlük ömürlerini
Uyardýðý yaratýklar uçuþuyordu güneþte.
**
Bir gün, adýna kýzböcekleri denilen
Durgun sularýn gururu bu narin böceklerin,
Kanatlarýnýn parlaklýðýyla saf havayý þenlendirerek kaçýþtýklarýný,
Kamýþlarýn üstünde biribirlerini aradýklarýný gördüm.
**
Gözleri ateþ gibi bir çocuk, bu çamur çukuruna kadar geldi,
Zambaklarýn arasýndan kýzböceðinin üzerine
Yeþil filesini attý; ve filenin gazý
Þaþkýna dönen böceðin uçmasýný engelledi.
**
Ýnce yeþil korsajý bir toplu iðneyle delindi
Ama ürkek bir çabayla güçsüz yaralý kurtuluverdi.
Kulak týrmalýyan kanat vuruþlarýyla uçtu,
Batan iðnesini ve ölümünü, sazlara sürükledi.
**
Öðrenci çocuklarýn gözlerinin önüne
Ýðrenç bir mantarýn üstüne güzelliðini serdiði anlaþýlmadý:
Ölmek için alev rengi dört kanadýný açtý, ve
Vücudu yabancýsý olmadýðý sazlarýn içinde kurudu kaldý.

Anatole France, Çev. Sunar Yazýcýoðlu


Þiirin aslý:

La mort d’une libellule

Sous les branches de saule en la vase baignées
Un peuple impur se tait, glacé dans sa torpeur,
Tandis qu’on voit sur l’eau de grêles araignées
Fuir vers les nymphéas que voile une vapeur.
**
Mais, planant sur ce monde où la vie apaisée
Dort d’un sommeil sans joie et presque sans réveil,
Des êtres qui ne sont que lumière et rosée
Seuls agitent leur âme éphémère au soleil.
**
Un jour que je voyais ces sveltes demoiselles,
Comme nous les nommons, orgueil des calmes eaux,
Réjouissant l’air pur de l’éclat de leurs ailes,
Se fuir et se chercher par-dessus les roseaux,
**

Un enfant, l’oeil en feu, vint jusque dans la vase
Pousser son filet vert à travers les iris,
Sur une libellule; et le réseau de gaze
Emprisonna le vol de l’insecte surpris.
**

Le fin corsage vert fut percé d’une épingle ;
Mais la frêle blessée, en un farouche effort,
Se fit jour, et, prenant ce vol strident qui cingle,
Emporta vers les joncs son épingle et sa mort.
**

Il n’eût pas convenu que sur un liège infâme
Sa beauté s’étalât aux yeux des écoliers :
Elle ouvrit pour mourir ses quatre ailes de flamme,
Et son corps se sécha dans les joncs familiers.

Anatole France (1844-1924)
Sosyal Medyada Paylaşın: