Dindi öfkesi müjganýn dostum! Artýk ne damla sýzar tene Ne umut pencereye....
Kente indi bir gizil seda ki Yürek içre bir aðýt Gecikmiþ bir telaþ gibi...
Bir akþam öptü turuncu yangýnýndan kederi Gün dünden karardý teninde Pencerenin buðusu Sazýn týnýsý yitik Tüm suskular tenhada Baþýnda duman saatlerin Kafeste kýrýk kanatlý kuþlar Yersiz yurtsuz söylence ölüm Ömür adýnda Tüketiyor sevinci azala H/azala..
Ah dedi dil Vefayla giyindi kederi Ölümü ömrüyle ödeyen eþine Çocukluðunu çýrpýndý sonra Çocuklarýndan hüznünü s/aklayarak...
Bütün sesler bütün nefesler Yalnýzlýk s/oluyor sonrasý Kimse þarký söylemesin Kirpiðine buðu düþmesin kimse Gülüþünü aðzýna gömmüþ bir ömür Avaz avaz susacak yýllarýn aynasýnda...
Biliyor musun dostum! Tek kusurumuz Sol yaný dað baþlarýnda hep üþümüþ Parmaklarý birer mum olan ÝNSANlýðýmýz...
Köz ki oylum oylum yürek ucunda...
Hazal karadað Sosyal Medyada Paylaşın:
Hazal Karadağ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.