olmayabilirim bu şehirde

kimbilir bir daha bir bardak çay içecek kadar
bile yakýn olmayýz birbirimize.
kimbilir
ne sen sorabilirsin açýk mý olsun diye bana,
ne de ben gözlerin gibi demli olsun diyebilirim sana.

içimde yasak bir kentin kangrenliði
bilekleri kesilmiþ bir yaþamak bu.
izinsiz düþ kurmaktan yargýlanan,
gözleri nehir mavisi,
þakaklarýnda bir diktatör edasý,
yüreði acýnýn baþkenti.
dudaklarýnda imlasý bozuk seviþmeler.
lacivert gecenin öksürmeleri
ciðerlerini yýrtarcasýna
içimde idamlýk bir yaþama sevinci.
solmasýn diye
dar aðacýnda büyüyen ölüm çiçekleri,
göz pýnarlarýmda kayalara çarpan deniz sesleri.

yalnýzlýk,
koyu lacivert bir fotoðraf.
yansýmasýný yitirmiþ bir aynanýn suretinde,
duvarlarý hýçkýrýk tutmuþ bir mabed yüreðim.
sessizliðinde selalar yükselen,
gözlerimde ise çakmak çakmak ölüm.
ve yine aynalar
ölümü saklayan fotoðraflar gibi,
bir de yüreðim gibi
kýrýlgan.

bu sabah da seni aradým
yataðýmýn diðer yanýnda.
uykulu gözlerinle uyanmaný istedim.
yaþamaktan önce aklýnda olmayý diledim.
oysa ne çare,
sabahlar hala sessiz ve sensiz.
yine gözlerim aðlamaklý,
yarým kalan bir þarký gibi
eksik ve çaresiz.
ne vakit seveceksin söyle,
ne vakit yollarýn çýkacak kalbime?
dünya fani,
zaman geçiyor
gecikme.
sen sevdiðinde,
ben olmayabilirim bu þehirde..

Þiir: Abdullah Cemek
Yorum: Mesut Tuna

Sosyal Medyada Paylaşın: