Kül rengi

kýdemli bir yalnýzlýðýn efendisi yüreðim.
fýrka fýrka büyüyen bir sessizliðin bastýrýlan sesiyim.
gölgemde okaliptus aðaçlarýnýn sancýlarý.
bir çöl yanýðý gizlenir suretimde.
toprak kokusunun karýþtýðý mevsimlerde,
keþmekeþ bir halde süregelir durur bensizliðim.

" yalnýzlýða asýlmýþ yüreklerin,
gece yanýðý sancýlarý. "

þehrin en sessiz köþesinde,
bilyelerini kaybetmiþ bir çocuk olurum.
gözyaþlarýný kýrmýzý kazaðýnýn kolunda biriktiren.
hýçkýrýklar dolusu boþalýr gözlerim.
ellerim ufak kalýr gözlerimdeki fýrtýnaya.
kendi gölgesinden korkan ilkokul çocuðu olurum.
coðrafyasýný bilmediðim bir haritada kaybolurum.

" hayat zar tuttuðumu söylerdi,
oysa kýrýk bir zar hiçbir zaman düþeþ gelmezdi. "

soluksuz kalmýþ bir yaþamdan susuyorum,
duyma beni!
ben kendi yurdunda mülteci kalmýþ bir yürek,
bilme beni!
saatler mýhlanýp kalýyor gecenin ortasýnda.
bir köpek aðzý gibi yutuyor karanlýk, benliðimi.
vasýfsýzlaþtýkça,
dünyanýn yükünü sýrtýnda taþýyan bir iþçi oluyorum.
körpe ellerim, kayboluyor bu gidiþatýn ceplerinde.
bir nehre sýðdýrýlmýþ öfkelerle,
asi oluyorum kendime.

" ben kendini kendinde arayan adam,
bulduðunu kaybettiði sanan. "

kurallarý yitirilmiþ bir ölüm oyununun,
son ebesiyim.
gözlerim birer posta eri.
ama yetiþemiyorum kendi ufkuma.
kaybedilmiþ topraklarýný kazanç sayan bir ülkenin,
yüküm hafifledi diyerek avunan bir hükümdarýn.
bu coðrafyadaki tasavvuruyum.
ölü odalarýmda eskimiþ yýllarýmýn küflü hatýralarý,
dolanýp durur zihnimde.
ben bir avcýyým, kendi kapanýna kendisi düþen.
ben bir avým, kendine tutsak düþen.

" çekmecemde kilitli yalnýzlýðým.
bahçemde ölümün kuþ sesleri,
ve cesedimde düþlerimin kül rengi. "

- Abdullah Cemek


Sosyal Medyada Paylaşın: