h'içselliğim

öykündüm içimdeki yasak kente,
büründüm ölüm uykusunda pinekleyen
sýrsýz aynalarda biraz ben,
otaðýmda yabancýladýðým kimliðime.
tuðla renginde kusturdum güneþi,
ramak kala yýldýzlarýn ahengine çomak sokmaya,
alengirli bir döngüde kaybettim hissizliðimi.
döþüme yatýrdým maviyi,
gözlerimde sakladým denizi.
pirupak deðildim,
lakin az kirlenmiþ bir mazisi vardý
ölüm gömleðimin.
sanatçý usulü betimledim geceyi,
karanlýða iltifatlar þöyle dursun,
küfre girdim sessizce ve itina ile.
yitirdim duraksýz delirmelerimi.
akýl iþi deðil zaten,
delirmemek.
soba kývýlcýmý tadýnda yaþadým,
yersiz dönüþtüm bir sehpanýn ayak ucuna,
çoðu kez paslý bir kaynaktým,
dün ile bugünün arasýnda.
þiirbaz geçindim çokça,
üstüme alýndým fersiz tüm cümlelerimi.
bir fular takýp kimsesizliðimin boynuna,
fiyakalý ölümler ýsmarladým.
yakýþýklý ölümler...

özrümün kabahatimi aþtýðý geceler oldu,
üslup bilmezlikten yargýladým kendimi.
doðaya ve bana dair tüm suçlarý yýktým üzerime,
bir þiirlik müebbet dedim.
yaz,
bitsin.
müptelasý olunmuþ bir manzarayý
giyip sýrtýma,
çalýmlý birkaç role bürünüp
aldým insanlýktan nasibimi.
patavatsýz çekiþmeler içinde
üryan kaldý gülüþlerim.
ölmüþtüm kendime geldiðimde.
eðilip fýsýldadým kulaðýma
bir þiirlik suret dedim,
çiz bitsin.

- abdullah cemek

Sosyal Medyada Paylaşın: