SUSUŞ

Her susuþ derindir
Çocukluk düþlerime ket vuran
Biraz da, beni ben yapan...
Ve lakin; kuþ cývýltýlarý gibi ötüþürken
bahar dalýnda
Ve açarken çiçek çiçek
yeryüzünde,
Maviyi taþýrken yeryüzüne
gök yüzlü çocuklar,
Bu ne þimdi; dalýndan kopartýlmak,
açmadan bir çiçeði soldurmak,
hiç yaþamýyorcasýna
yaþam hakkýný elinden almak!?
Birilerinin ölü topraðý olmak belki,
gözlere çekilen mil...
Aklýn ölümüne þahitlik belki,
Bir kardelenin son anýmsadýðý,
göz göre göre!..



Kim bilebilirdi suskunluðun
bu derece acýmasýz uçurumlarla
derinleþeceðini,
Kanatsýz kuþlara benzeyen çýðlýklarýn
renksizliði mi?
Kendini imha, kendi
imtihaný belki...
Adýmýna kendinden
uzaklaþan insanoðlu!..
Kendi yokluðuyla el çekilmiþ
kendinden,
Çekilip pimi, býrakýlmýþ,
diðerleri gibi!
Anlamýnda varlýðýn vakfý, bir çiçeðin
geleceðinde büyütür bilincini,
Bir insanda inþa eder,
koþulsuz sevmenin deðerini,
Uygarlýða kucak açan
çocuk yüzleriyle adým atar dünyaya!..
Yeþermenin baharýnda büyüsün diye hep çocuklar
O savunmasýz melekler

Her susuþ bir delildir...


19.11.2016 / Kadriye PERVAN / Ýstanbul
Sosyal Medyada Paylaşın: