MAHKÛM

Nerden bilecektim, kendim deðilken
Yalanlý bir hayata mahkum olduðumuzu!
Tüm insanlýðýn debisi
beyazdan karaya çalarken,
Dünden bugüne çýðlýk ateþi,
Ölümcül bir virüs gibi
Saran dünyayý akýl yitiði
sevdasýzlýðýn yaþamý...

Ölümsüzlüðü ararken
ölümü öne çekmek gibi,
Ýnsanlýðý(!) haykýrýrken
insanlýðýn kaybý,
Güvercinin kanatsýz uçuþu
Veya ölü bir güvercinin yüreði!..

Rüzgârlara kapýlýp gitmiþ bizsizlik,
Ýnsansýzlýðýndan habersiz
çýkar çarklarý,
Görüntüsüz semalarýn haykýrýþýndan
Ürkmüþ gözler güneþe hasret!

Bir varmýþ, bir yokmuþ’lar kalan
varlýðýmýzdan
Yalan rüzgârý masal kahramanlarý
günümüzün
Asýlsýz bir düþ’ün gerçeðinden
Yaprak misali sonbaharlar
her mevsim dökülen!

Umut tüccarlarý yaratýyoruz
kýssadan hissemize,
Yaban düþlerine soyunuyoruz
binbir umutlu,
Kendimiz olmuyoruz
özden söze,
Kandýrýyor kendini insan,
akýldan uzak, doðasýndan sapkýn!..

Belki bir gün bilimle,
Felsefe, düþün...
Üstün aklýn gerçeði, kanatlýsý umudun
Bin bir rengi emeðin,
Dünya malý dünyadan
Bir ömrün tüketemediði sevgiye!..


05.09.2016/Kadriye PERVAN/Kuþadasý

Sosyal Medyada Paylaşın: