SADÂ

Duvarlarla konuþur oldum,
Sorduklarým hep cevapsýz..
Yetim bir çocuk gibi.
Sessiz ve boynu bükük,
Aðrýyan yanlarýysa hep masum..
Gülmeyi unutmuþ gözler,
Bir el bekler gibiydi duruþlar.
Duvarlarda kalmýþ, umutlarýn son kýrýntýsý.
Ha yýkýldý ha yýkýlacak.
Nereye baksam karanlýk.
Her sesleniþ cevapsýz.
Dilim susar,
Dýþarýda amansýz rüzgar..
Kulaklarýmda sade uðultu,
Düþenlerin kaldýðý yerde hüzün.
Sessizliðin duvarlarla örüldüðü yere düþtük yine.
Þafak en yakýn zamanýnda masum.
Masumiyet karanlýða karýþmýþ dilsiz.
Gündüzse umutsuz.
Duvarlar sessiz eskisi gibi.
Geceye haykýrýþlar umutsuz.
Hep bir arayýþ, içimde acý bir sadâ..
Dil yetim.
Söz yetim.
Gözümden gitmeyen masum ifadeler yetim.
Adýmlarým bir bilinmeze doðru amaçsýz.
Ha düþtü ha düþecek.
Aðrýyan yanýyla aðýr aðýr
Yýðýlýr umutsuzlara biri daha.
Nerede bir arayýþ, orada acý bir sadâ.

Mehmet DEMÝR sk.
Sosyal Medyada Paylaşın: