gök karadý diye hüzünleniyorum
parkta bir lâmba söndürülmedi
aðaçlar yaðmursuz sebzeler kuru
suratým asýk diye yokluðunda
yeri göðü tutuyor iniltim
unutuyorum seni çocuk
deniz kýyýsýna vuran bedenini
savaþ karasý yüzünü, birden büyüyen bakýþýný
donup kalmaný sevgisizlik karþýsýnda
savaþ aðababalarýnýn silâhýyla
çoktan öldürüldüðünü
küçük mezarlarý görmüyor insanlýk
çýkar hesaplarý içinde yok oluyor
ölü evi oluyor dünyanýn bir bölümü
bir bölümü yiyor ölü etlerini
insansýz gövdelerine týkýnýyorlar insaný
insanlýðý özlüyorum sevgili
gittiðin yerde kal sen
gözlerim baþka bakýyor þimdi
çocuk titremelerini hissediyorum
küçük omuzlardaki kocaman yükü
ölümü..
24. 08. 2016 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.