-Öyle ihtiyacým var ki avuçlarýma yine dokun hadi-
Issýz bir liman gibidirler
Sessizce rotaný çizer açýlýrsýn gönlümün kýyýlarýndan
Mavi sularýna dalmadan sakin ayrýl ayrýlýðýn k’arasýndan,
Geçtiðin yerlere kokunu býrak
En kaybolmuþluðumda bulayým seni,
en çaresizliðimde
en bedbaht halimde
enlerin ýþýðý vurduðunda gölgeme
Küçük tebessümler deryasýna dalayým bende,
ürkek halimin renkleriyle
Ve sen;
Gecenin gündüzü en yoðun beslediði an da
kýr camlarýný gözyaþýmýn
Düþünsene;
Ben yaralý serçe iken,
sersem bir rüzgâr idin
Ne kadar hýzlý essende,
daðýtmýyordun kirpiklerini kanatlarýmýn
Ve sen;
yaramaz bir yazgýnýn düþlerinde sýðdýrýyordun beni tenine
Ve sen;
pembeleþmiþ yanaklarýnýn acý terine karýþtýrýp besliyordun
beni elinle
Ve sen;
kalp krizi geçiren nefes alýp veriþlerine soluyordun beni
Ve sen;
diþleri keskin hayatýn karmaþasýndan alýp,
huzurun iðne deliðinden geçiriyordun beni
Sen ki;
Korkusuz kartal edasýyla havalanýp pençeliyordun aklýmý kemirenlerin ellerini
Ve sen;
Ne gökyüzü ne de okyanusun mavisi
içimde ki içimden daha engin ya da derin..
Bilki yüreðim uzun zamandýr senin..
Ve sen sersem!
ben en çok sen(d)im...
"Belki de bahtýmýzý kirlettiler yalan sözlerle...
Gözyaþý temizlemez mi kaderimizin kirli sahifelerini?
Denesek
daðýtýr mý yaz(g)ýmýzý satýrlara mürekkep lekesi gibi... "
Z’eren